Ja, jullie lezen het goed, ik heb gisteravond voor het eerst van mijn leven bij McDonald’s gegeten. Ik vroeg de receptioniste naar een tapasbar in de buurt, maar die zijn allemaal dicht op zondag, dus toen moest ik wel. Nou, dat was een hele belevenis. Ik schaarde me in een rij van wel een kilometer lang met heel veel herrie en luid schreeuwende kinderen om me heen en bereidde me voor op lang wachten. Maar er kwam een man naar me toe die in het Spaans vroeg wat ik wilde. Toen ik zei dat ik geen Spaans sprak, ging hij over in keurig Engels. Ik legde uit dat ik voor het eerst in een McDonald’s was en dat ik geen flauw idee had wat ik kon krijgen. Dat ging hij me toen in keurig Engels uitleggen en vervolgens tikte hij het in op zijn computertje. Ik zei: “Voorlopig sta ik nog in de rij”, maar hij zei dat het allemaal in orde kwam. En geloof het of niet, maar 3 minuten later was de hele rij weg en stond er een dienblad voor me klaar met wat ik besteld had. De logistiek was dus fantastisch, het eten niet te pruimen. Maar ik had iets in mijn maag en kon vroeg naar bed.
Dat moest ook wel, want vanmorgen ben ik om kwart over zeven op pad gegaan. Eerst moet ik nu even een foutje rechtzetten: de Borgia-paus is namelijk niet in Xativa geboren, maar in Canals, waar ik vanmorgen doorheen kwam. Zijn paleis staat er nog en ook een standbeeld natuurlijk. Ik ben in dat dorp minstens zes keer aangehouden met de vraag of ik op weg was naar Santiago. Dat leeft hier nog erg in deze streek. Toen ik het dorp bijna door was, kwam er een man letterlijk naar me toe rennen al roepend: “Kent u me nog? Ik ben gisteren een eindje met u meegelopen, toen ik mijn rondje aan het fietsen was”. Dat was heel ergens anders, maar het bleek dat hij in Canals werkt.
Om negen uur beginnen hier alle scholen. Dan komt er uit de luidsprekers op de scholen een vrolijk melodietje om aan te geven dat de school begint. Nou, om kwart over negen zie je nog overal gezellig kletsende moeders met hun kroost aan de hand, dat ze naar school gaan brengen. Kijk, dat kan natuurlijk zo niet, hè, dat moet anders, dus ik wijs streng op mijn horloge en hef een vermanende vinger. Daar moeten ze heel hard om lachen. Hoezo te laat? Ze hebben nog tot 12 uur de tijd om hun kind te brengen toch? Heerlijk land!
Ik heb een mooie route gelopen met veel mooie uitzichten, grotendeels langs een rivier. De wegen zijn goed, soms asfalt, soms grindpad, maar goed te lopen. Gelukkig is het droog, want ik heb een aantal keren door de droge bedding van een watertje gelopen, waar stond dat het water een meter hoog kon staan bij regen. Trouwens, gisteravond regende het ook, een minibuitje van twee keer je ruitenwissers heen en weer, maar hier brak alom paniek los en vluchtte iedereen naar binnen. Wat een regen! Echt, het is een heerlijk land!
Om een uur of drie kwam ik na 30 km in Moixent aan, dus op naar de politie. Die zag ik niet zo gauw, dus dan maar naar het gemeentehuis. Nee, dat was fout natuurlijk, daar moest ik niet zijn, ik moest naar de lokale politie. “Ja”, zei ik, “maar volgens de gids zit die hiernaast”. Nee, dat was ook niet goed natuurlijk, want die is inmiddels verhuisd. Vervolgens liepen er drie man mee naar buiten om me de weg te wijzen en die deden dat zo grondig en uitgebreid dat ik er werkelijk geen lor van begreep, alleen zorgelijk dacht: “Het klinkt een eind weg”. Ik ben maar lukraak weggestapt in de richting die ze wezen en toen bleek het politiebureau gewoon aan het eind van de straat te zijn. Heerlijk land!
Voor het eerst op al mijn tochten werd ik door een vriendelijk agent grondig gecontroleerd. Mijn credencial werd zelfs vergeleken met mijn paspoort. Ik kwam door de controle, want ik kreeg sleutel nr. 1 overhandigd en een plattegrond waar ik heen moest. Het leek weer een eind, maar dat viel mee, ik moest alleen nog een allemachtig hoge trap op en dat valt niet mee na 30 km. Nu zit ik in een gebouw van het Rode Kruis, waar ze een hokje hebben ingericht met zes bedden en ik ben de enige gast. Naast me is een kazerne, dus ik word goed bewaakt.
En… er schijnt een restaurant vlakbij te zijn!