Het was vandaag weer een dag met schitterend weer. Ik heb wel mijn lange broek aangehouden, want mijn benen zijn al een beetje verbrand en dat moet ik niet hebben. Nou heb ik wel een heel erg dure tube zonnebrandcrème, maar ik vergeet steeds me daarmee in te smeren en in je rugzak heb je er niet veel aan.
Ik ben om kwart over zeven vanmorgen vertrokken en was om kwart over drie hier in Xativa met ruim 27 km onder de zolen. Onderweg heb ik alleen een paar fietsers gezien, waar ik een praatje mee gemaakt heb. Verder is dit echt een onbekende camino. Ik heb daar nu nog niet veel last van, ik loop gewoon lekker en het is mooi weer, dus wie doet je wat.
Toen ik aankwam, moest ik natuurlijk nog eten en dat ging nog maar net. Dus ik moest niet zeuren, maar zitten en eten. Dat vind ik best, alleen kwamen de gamba’s volgens mij rechtstreeks uit het bejaardenhuis. De paella was wel goed, daar ben ik niet zo gek op, maar rijst vult de maag en het toetje was erg lekker.
Xativa is een mooie stad met veel moderne woonwijken, maar ook een oude binnenstad. Er zijn heel veel parken en fonteinen in de binnenstad en uiteraard de ruïne van een kasteel bovenop de berg. Er zijn hier drie pausen geboren, waaronder één uit de Borgia-familie.
Volgens mij is dit voorlopig de laatste grote plaats. Morgen ga ik afbuigen naar het noordwesten en zijn er tot Toledo geen grote plaatsen meer. Ik wandel morgen naar Moixent als alles goed gaat. Dat is weer 27 km, maar het is kiezen of delen: of 7 km (en dat is veel te weinig) of 27. Ik heb begrepen dat ik me in Moixent bij de plaatselijke politie moet vervoegen, want die heeft de sleutel van de refugio. Verder is er niets, dus ik ben benieuwd.
Het hotel hier is eenvoudig, maar keurig netjes en mijn kamer heeft zelfs een balkonnetje met twee stoelen. Dus tijd om me daar neer te vlijen met een sigaartje!