Vaya con dios

Vanmorgen om kwart voor zeven was ik weer op de been. Na een washandje over mijn gezicht en de verzorging van mijn voeten kostte het me na het ontbijt aan de bar moeite om alle kosten te betalen.
Gisteravond kon ik kiezen uit één of twee platos. Geen idee wat het was, maar ik nam één plato. Voor € 5 kreeg ik toen een stukje vlees, wat patat, sla en spiegeleieren. Dat was genoeg en toen ik wilde betalen, werd me gezegd dat het bij de kamerprijs kwam en morgen betalen was vroeg genoeg. Niet dat iemand naar mijn kamernummer vroeg, dat niet. En vanmorgen was het een complete chaos, aangezien niemand meer wist wie betaald had en wat er betaald moest worden. En er was door niemand iets genoteerd. Schrik niet, want ik heb nu voor een kamer, diner en ontbijt € 20 betaald! Voor dat geld hoef je je tentje dus niet mee te sjouwen.
Met frisse moed ben ik aan de wandeling van mijn laatste dag begonnen. Aangezien het ontbijt hier niet veel voorstelt en ik na 2,3 km langs een café kwam, heb ik nog maar een ontbijtje genomen. Dat was maar goed ook, want daarna heb ik 14 km over de hei gelopen en er was helemaal niets. Op dat hele stuk heb ik één klein kerkje gezien.
Ik kon wel merken dat ik nog steeds op de camino ben, want ik had weer een klein wondertje. Ik heb nu drie keer de route naar Fisterra gelopen en alle drie keren heb ik bij dezelfde boom een plas gepleegd. Aangezien ik van tradities houd, wilde ik dat de vierde keer ook natuurlijk. Ik moest nodig, maar ik dacht: “Ik houd het op tot die boom”. Maar hoe dichter ik bij de bewuste plek kwam, hoe triester het werd: alles was verbrand en zwartgeblakerd. Alles….. behalve ‘mijn’ boom, die stond als enige er fris en fleurig bij!! Nou jullie weer, heus, zelfs tijdens een plas plegen kan je wonderen beleven.
Wat me wel opviel, toen ik opgelucht weer verder liep, was dat het steeds donkerder begon te worden. Toen ik om half twaalf Cee binnenliep, begon het te regenen en de regen is niet meer opgehouden tot ik op de Cap Fisterra was. En niet zomaar een beetje regen, nee, het hoosde af en toe uit de lucht, ik liep af en toe weg te spoelen. Maar met mijn dure nieuwe regenjack en mijn goedkope paraplu bleef ik lekker droog. Alleen was ik even vergeten de zak om mijn rugzak te doen, dus nu is de inhoud wat vochtig. Wat kan het me schelen, het is toch de laatste dag.
Bij aankomst in Fisterra heb ik eerst het hotel genomen, waar ik in 2007 ook geslapen heb. Daar heb ik wat zware spullen uit mijn rugzak gehaald, zodat de rugzak wat lichter werd en vervolgens ben ik de laatste 3 km naar boven gelopen. Onderweg kwam ik iedereen weer tegen die ik onderweg ook al eens gezien heb, dus dat was leuk. En, geloof het of niet, maar toen ik op de cap kwam, begon de zon te schijnen!

Fisterra-web

Ik ben er nu al een aantal keren geweest, maar het blijft een bijzondere gebeurtenis om aan het ‘eind van de wereld’ te komen, en aan het einde van je reis. Het is een bijzonder gevoel.
Ook op de cap zelf was bijna alles verbrand en er stonden overal borden dat er absoluut geen vuur gemaakt mocht worden. Er stond ook een brandwacht op te letten.
Ja, nu had ik een probleem, want het hoort er toch echt bij om iets te verbranden. Ook dat geeft een speciaal gevoel. En aangezien alles kletsnat was vanwege de regen, dacht ik opstandig: “Ik doe het toch”. Dus ik heb toch maar een klein vuurtje gemaakt en een onderbroek en T-shirt verbrand. De brandwacht zei er niets van en ik heb hem niet meer gezien. Wel had ik de aandacht van de toeristen, die vinden dat leuk natuurlijk. En toen er een ander stel ook de stoute schoenen aantrok en een vuurtje maakte, werd het nog heel gezellig.
Ja, en toen was het echt weer tijd om naar beneden te lopen. Ook toen kwam ik weer een heleboel ‘bekenden’ tegen. Hoe je ook loopt, hier kom je elkaar weer tegen, dat kan niet anders.
En nu is het dan echt afgelopen. Jullie allemaal heel hartelijk dank voor jullie reacties en het meeleven. Het was weer een geweldige tocht, met een ‘kleine dip’ erin vanwege zere voeten. Toch hoop ik alweer op een volgende keer. Wie weet?
Morgenochtend zit ik om tien voor half negen in de bus naar Santiago. Daar ga ik naar het postkantoor om de post op te halen. Er moet nu al onder vier letters gekeken worden, want ik ben tot de ontdekking gekomen dat ze het op vier manieren kunnen opbergen: De M (van Mattheus), de J (van Jan, aangezien sommigen denken dat Mattheus ‘Dhr’ betekent), de D van Den of de O van Otter. Het leven van een postbeambte is echt nog zo eenvoudig niet.
Daarna vertrek ik dan naar Corona en neem daar een hotel zo dicht mogelijk bij het vliegveld en dan vertrekt mijn vliegtuig vrijdag om tien over half negen via Barcelona naar Amsterdam.
Het allerbeste, gezondheid en geluk gewenst en ‘Vaya con Dios’

5 gedachten over “Vaya con dios”

  1. Harstikke goed, je hebt het weer gehaald ondanks de voeten die niet zo goed meewerkten. Bedankt dat je ons door je verhalen ook de tocht laat meebeleven. Elke avond even lezen wat je allemaal weer meegemaakt hebt. Jij vindt het jammer dat het erop zit, maar wij ook, dus hopelijk komt er weer een nieuw avontuur.
    Groetjes

  2. Hartelijk gefeliciteerd met het voltooien van je tocht.
    Hou je haaks en tot ziens in Nederland.
    Bedankt voor al je mooie reisverslagen.
    Tot weer, kom weer goed op krachten.

  3. Je missie is weer volbracht en je bent ondertussen weer thuis. Ik ben benieuwd of je na de winter opnieuw weer tot een nieuwe camino komt

  4. Ha Theo
    Wat een enorm doorzettingsvermogen heb jij.
    Het is, denk ik, zo dat het je veel oplevert, althans dat zou het voor mij moeten doen.
    Met erg veel bewondering voor jou, groetjes

  5. Het is weer volbracht!
    Wij zijn nog benieuwd hoe het met je voetjes is en met je schoenmaker.
    Dicky en Pieter

Reacties zijn gesloten.