Het was vandaag echt ideaal wandelweer: niet te warm, niet te koud, zonnetje, windje, dus beter kun je niet wensen.
Na een hartelijk afscheid van mijn Vlaamse vriendin, die duidelijk liet merken dat ze met mij kon spreken in mijn eigen taal, zodat iedereen stomverbaasd naar haar stond te kijken, ben ik om kwart over negen weer op stap gegaan.
De route liep kilometers lang door de sinaasappelgaarden. Erg mooi, maar er werd zoveel gespoten dat het me niet raadzaam leek een sinaasappeltje te plukken en op te eten. Ze zijn ook druk bezig met het bevloeien van het land en dat doen ze handig, overal zijn kleine sluisjes, slootjes, gegraven greppels. Leuk om dat eens te bekijken.
Tussen de middag was ik in Algemesi. Daar was markt en er was zoveel volk dat ik er wel een half uur over gedaan heb om door het dorp heen te komen. Dus toen was ik wel aan een drankje toe. Gelukkig zijn hier overal barretjes genoeg, dus dat is geen probleem. Daarna waren het eerst weer sinaasappelgaarden en toen nog een lange rechte weg naar Alzira of Alcira of Algira: ik heb het al in alle mogelijke vormen zien staan.
Onderweg kwam ik langs een school en daar werd nog gewoon op zaterdag les gegeven. De kinderen liepen op het schoolplein en al gauw kwamen er een paar jochies van een jaar of tien naar het hek om me te vragen of ik naar Santiago ging en, toen ik ja zei, of ik een echte peregrino was en waar ik dan vandaan kwam. “Wauw”, riepen ze in koor. Ik zei iets tegen hen in het Engels, maar ze zeiden alleen maar “yes, yes” en vroegen gauw of ik geen Spaans sprak. “Poco, poco”, zei ik blij en daar moesten ze heel erg hard om lachen en toen gingen me nazeggen met het accent dat ik natuurlijk heb. Dat was wel geinig.
Over de taal gesproken, daar heb ik vanmiddag zoveel plezier mee gehad. Het restaurant is naast het hotel. Ik wilde nog wel een hapje eten, het was al 3 uur tenslotte. Nou, dat kon. Ik werd persoonlijk door de receptioniste gebracht. Er waren een stuk of tien tafeltjes, maar allemaal leeg en de baas zat in het midden de krant te lezen. “O jee”, dacht ik, “dat wordt helemaal niks hier”, maar ja, je hebt weinig keus en ik mocht gaan zitten. Nog geen kwartier later zat het restaurant helemaal vol. De baas deelde me gezwind mee dat hij alleen Spaans sprak. Ik zei dat ik Nederlands, Duits en Engels sprak, maar nou net geen Spaans. Ja, nou was er een probleem, de baas keek in het rond en vroeg of er iemand tussen de eters was, die Engels sprak, maar geen respons. Volgens mij spreken ze allemaal Engels, maar ze durven gewoon niet. Enfin, een echtpaar meldt dat ze wel een zoon hebben die Engels spreekt en toen had een ander weer een buurman die Engels spreekt en op een gegeven moment zitten er wel drie mensen te bellen naar iemand die Engels spreekt. De zoon won. Toen ging het als volgt: de baas meldt in het Spaans aan de zoon welke voorgerechten hij heeft, ik krijg de telefoon in mijn handen gedrukt en dan zegt zoonlief het in het Engels tegen mij, ik zeg tegen zoonlief wat ik wil en vervolgens moet de baas de telefoon weer terug om te horen wat ik wil. Is het niet geweldig? Volgens mij was de jongen ook helemaal overdonderd, want de vertaling was wel erg kort: van de voorgerechten bleef alleen de salade over en van de hoofdgerechten de steak. Maar het is geweldig zoals de mensen hier hun best voor je doen. Het hele restaurant leefde mee en toen ik aan het eind een van mijn Spaanse zinnetjes, dat me te binnen schoot, eruit perste, keken ze zo trots alsof ze mij met zijn allen even Spaans hadden geleerd. Ik geniet van al deze dingen!
Verder heb ik mijn wasje gedaan en lekker in bad gelegen. Morgen wil ik niet laat weg, want ik moet dan ruim 25 km lopen.