20,25 km – 28.932 stappen / totaal 3018,74 km – 4.333.517 stappen
Ik heb weer een internetcafé gevonden. Gisteravond heb ik gegeten met Jaime, een Portugees van zevenenvijftig jaar die ouderdomssuikerziekte heeft. Hij is gestart in Leon en gaat naar Santiago, maar heeft veel last van zijn rug en voeten. Zijn vrouw haalt hem met de auto op uit Santiago, want hij woont in Noord-Portugal en dan is het niet zo ver naar Santiago. Jaime praat opgewekt Portugees met iedereen en bijna niemand verstaat hem. Hij probeert dan ook nog wel iets in het Frans en met handen en voeten gaat het dan wel. Aardige vent. Hij werkt op het Ministerie van Landbouw en kent Nederland op dat gebied een beetje. Dat etaleert hij dan ook zo ruim mogelijk.
Vannacht had ik in de refugio een deken, dus lekker warm en wonder boven wonder: pas om half zes gingen de eerste mobieltjes af met de meest wonderlijke melodietjes. Dan wil je wel wakker worden. Wat opvalt is dat degene van wie het mobieltje is dat het hardste blèrt, dikwijls het laatst ervan wakker wordt. Maar goed, om kwart over zes ben ik er ook maar uitgegaan en om zeven uur in de bar ernaast heb ik een ontbijtje gescoord.
Daarna op pad in de kou, maar de zon kwam al op en dan is het leed snel geleden. Boven de bergen hingen nog rookwolken van bosbranden in de omgeving, maar de branden zelf heb ik niet gezien. Daarna heb ik een mooie route gelopen naar Sarria. Daar wilde ik vroeg zijn, want Sarria ligt ruim 100 km van Santiago en men had mij verteld dat daarom veel Spanjaarden daar beginnen aan hun tocht naar Santiago, zodat ze ook hun compostela krijgen.
Onderweg heb ik gelopen met vier Spanjaarden: twee mannen en twee vrouwen. De dames spraken Engels en Frans. Zij komen uit Sevilla en dat willen ze ook weten. Alles in het zuiden van Spanje is mooier en beter dan hier. Alleen de zomers, dat moesten ze wel toegeven, waren in Galicië beter te overleven. Toen het over de verschillen tussen Noord- en Zuid-Spanje ging, vertelden ze bijvoorbeeld dat in het zuiden de dorpen verder uit elkaar liggen en ook groter zijn. Men wil dus met zoveel mogelijk mensen bij elkaar wonen. Terwijl hier in de omgeving een dorp best uit drie huizen kan bestaan met een kerkje uiteraard. Maar de dorpen liggen hier wel veel dichter bij elkaar. Ieder dus zijn eigen gebiedje. Dat klopt een beetje, denk ik, met de opmerking van een Duitser die het opgevallen was dat Zuid-Europeanen bij binnenkomst in een café aan of bij een tafel gaan zitten waar de meeste mensen zitten, terwijl Noord-Europeanen bijna altijd een leeg tafeltje opzoeken en dan liefst in een hoek. Ik gooi het maar in de groep: herkennen jullie dit??
Nu zit ik in een pension bij een café voor € 10 per nacht in een eigen kamer met een bed met lakens. Wat een weelde!!! Ik blijf hier twee nachten, omdat ik anders te vroeg in Santiago ben voor de ontvangstcommissie, die pas maandagmorgen actief wordt.
Uiteraard heb ik niet naar de data gekeken en wat blijkt: nu zit ik wel in een grotere stad met winkels, maar die zijn morgen dicht omdat het Maria Hemelvaart is. Nou ja, dan kan ik de hele dag uitslapen en me vervelen. Net zag ik Ad en Ineke hier ook nog op een terras zitten. Die blijven hier ook vannacht en gaan morgen weer verder. Die zullen dus eerder in Santiago zijn dan ik. Dat is het nadeel van vrije dagen nemen: je verliest weer een aantal vertrouwde gezichten uit het oog. Enfin, wat zei ik ook al weer? “Los laten en toelaten”.
Pelgrim Theo,
Met grote bewondering en met veel plezier hebben wij vanaf dag 1 je pelgrimstocht gevolgd. Het is een zegen dat je zoveel kracht hebt gekregen om het te kunnen volbrengen. Wij wensen jou, je vrouw Gery en Marnix een warme ontvangst in Santiago de Compostela en een goede tijd daarna als jullie weer thuis zijn.
Theo,
Nu we weer thuis zijn na een vakantie in Frankrijk hebben we met veel plezier je dagelijkse belevenissen gelezen.
Bij het begin van je tocht heb je je afgevraagd of je jezelf wel een echte ‘pelgrim’ zou gaan voelen. Daar hoef je nu niet meer aan te twijfelen. Je wordt nu al herkend als echte pelgrim door je ‘rustige uitstraling’. Ook vond je het zo nu en dan wel erg eenzaam en hoopte je op wat meer medepelgrims: daarin heb je je zin gekregen.
Nu het laatste stuk nog.
We wensen je deze dagen heel veel genoegen toe en een fijne tijd met Gery en Marnix.
Ja, ik probeer ook weer in het oude ritme te komen wat niet erg lukt en ook weinig zin heeft, want tegen de tijd dat ik weer in dat ritme zit, ben jij waarschijnlijk in Santiago en hoef ik ‘s morgens je site niet meer te openen. Kun je thuis niet gewoon doorgaan met vertellen over je belevenissen, dingen en gebeurtenissen die je te binnen schieten en niet verteld hebt tijdens je reis?
Ik denk dat wij, die je site lezen, het erg zullen missen!
Veel plezier en gezelligheid nog de laatste kilometers.
Beste pelgrim,
Ik ben benieuwd wat jij inmiddels doet. Zoek je het tafeltje met de meeste mensen of het lege tafeltje? Wat is dat trouwens voor luxe: schone lakens op je bed? Is dat nou afzien? Nou ja, inmiddels mag dat wel een beetje. Wat zul je trouwens de luxe van een eigen huis waarderen als je terug bent. Sterkte voor de laatste dagen en een warm welkom in Santiago gewenst!
Beste Theo,
Ik sta zelf alweer te popelen om het pad te vervolgen, maar moet nog 18 dagen werken. Ik wens je veel plezier nog voor de laatste kilometers (of?). In gedachten zie ik ons nog over de wandelpaden lopen en over de spoorlijn. De TGV heb ik al besteld voor 4 september en ik ga op 5 september het pad weer op. Veel groetjes en wandelplezier, geniet ervan. Eenmaal thuis krijg je wellicht heimwee (is mij overkomen). Groetjes van je medepelgrim.
De laatste loodjes wegen meestal het zwaarst, maar nu lijkt het erop dat de laatste loodjes het meest relaxed zijn. Ik lees zelfs van vervelen tijdens Maria Hemelvaart, maar dat zal toch niet gebeuren. Bezinning of anders een terras! En er moet toch goed gezelschap te vinden zijn?! Wat dat betreft: altijd gedacht dat pelgrimage een mannenzaak was, maar nee, ook hier heeft de feminisering gelukkig toegeslagen. Succes met de laatste stukken en de ongetwijfeld glorieuze intocht!
Beste Theo,
Ik ben een van de drie fietsers die je in Ledigos in de refugio ontmoet hebt op 3 augustus. Inmiddels zijn wij weer in Nederland aanbeland en zijn wij ons weer langzaam aan het voorbereiden op het ‘normale’ leven. Zo te lezen begint voor jou de eindbestemming ook al aardig in zicht te komen. Ik wil je de laatste dagen van je tocht naar Santiago erg veel succes toewensen. Geniet ervan, want voor je het weet zijn het allemaal weer herinneringen!