Ja, zo gaat dat dan…… Je zegt in een nietsvermoedend ogenblik tegen je man, die het al jaren heeft over een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela: “Daar heb je het nou al jaren over, doe het dan eens een keer!” en voor je het weet, betreed je een andere wereld. Om een eenvoudig voorbeeld te noemen: Voor mij waren sokken dingen, die je ’s morgens half slapend aan je voeten doet en blij bent als de hiel van onderen zit in plaats van aan de bovenkant. Als je bij C & A of zo bent, ruk je zo’n pak van 4 paar voor € 10 uit de bak en kun je weer een tijdje verder. Inmiddels weet ik nu dat dit een uitermate oppervlakkige opvatting is, want sokken zijn helemaal geen ‘dingen’, sokken zijn SOKKEN en die kies je uiterst zorgvuldig, daar doe je uren over en je hebt linker- en rechtersokken! Ik moest daar de eerste keer erg om lachen, tot ik bij de kassa € 35 moest neertellen! In mijn onschuld beschouwde ik wandelen als een hobby die bijna niets kostte, maar ik weet nu dat een weekje Tenerife minder kost!
Alles hier staat nu in het teken van de pelgrimstocht en de stemming is wisselend. De ene dag hoor ik naast mij mompelen, dat het niet doorgaat, want “lopen met zo’n enkel, dat wordt niks” en als ik de rugzak dan maar weer op zolder wil gaan brengen, blijkt ineens dat die slechte enkel slechts een rimpeling in de vijver is, waardoor een echte wandelaar zich niet laat tegenhouden! De wandelsport: ik zie het, maar doorgrond het niet! Jaren geleden heb ik eens 6 km gewandeld en toen ik thuis kwam, had ik niet een paar blaren, nee, ik had twee voetzolen vol blaren en als ik terugdenk aan die barre tocht, herinner ik mij hoe ik voortstrompelde in wanhoop. Nog dagen heb ik mij het hoongelach van mensen moeten laten welgevallen, die mij toch eerst zeer bezorgd hadden gevraagd waarom ik zo vreselijk moeilijk liep. Sindsdien heb ik mij afgevraagd waarom er geen parkeerplaats naast het toilet thuis was, zodat ik mij daar per auto heen kan begeven. Als ik nu hoor hoeveel dagen het kost om in Maastricht te komen, zeg ik troostend: “Joh, dan breng ik je daar toch even met de auto heen?” Fout!!
Wie nu denkt dat Theo op enige steun van het thuisfront niet hoeft te rekenen, heeft het echter mis. Ik sta voor de volle 150 % achter hem en zal alles doen om hem te helpen. Als je een droom hebt en je hebt een kans om die droom waar te maken, moet je dat doen, vind ik. Je moet het in ieder geval proberen. Ik vind het ook jammer voor Theo, dat ik die droom niet heb. Soms zit het leven echter toch wel logisch in elkaar, want laat ik nu net een hobby hebben die je zittend achter de computer uit kunt voeren!
Je begrijpt dus, dat ik thuis zal blijven en dat is ook een hele ervaring. Elke avond thuiskomen in een leeg huis, niet aan tafel kunnen schuiven, maar je eigen potje moeten koken, niemand om bij uit te huilen als het tegenzit. Maar ook: eten wat ik lekker vind en Theo niet, mijn eigen gang gaan en doen waar ik op dat moment zin in heb.
Hoe het ons beiden zal vergaan? De tijd zal het leren!!
