De laatste weken heeft hier thuis uiteraard alles gedraaid om de komende voettocht van Theo naar Santiago. We zijn er druk mee geweest; Theo om te zorgen dat alles klaar was en ik om allerlei ingewikkelde zaken als foto’s en films, die hij zal opsturen, op de computer te leren zetten. Overal liggen nu papiertjes met aanwijzingen.
Je leeft er allebei dus naar toe, maar ‘t gekke is dat je je tegelijkertijd niet goed kunt realiseren dat het nu echt zal gaan gebeuren. Toen we vanmorgen opstonden, kon ik me gewoon niet voorstellen, dat dit voorlopig onze laatste ochtend samen zou zijn en ik dus morgenochtend in mijn eentje zit te ontbijten.
Het is wel geweldig leuk te zien hoe iedereen meeleeft en belangstelling toont. Al die doordachte cadeautjes, al die mensen die nog even gedag komen zeggen en het allerbeste wensen. Ik geniet ervan dat het nu eens helemaal om hem gaat, dat heeft hij zeker verdiend.

En dan ineens is het zover en stapt je man de deur uit. Dan mag je hem nog even ontmoeten bij het laatste kopje koffie in het Kunstcentrum en ook dat is leuk. Het is leuk om te zien hoe Theo het daar naar zijn zin heeft en zich er thuisvoelt. En, eerlijk is eerlijk, ik ben apetrots op hem als ik hem zo zie en weet aan welke onderneming hij gaat beginnen. Wie had dat een paar jaar geleden kunnen denken??
Met alle goede wensen en de belofte dat het Kunstcentrum zijn schoenen zal sponsoren, stappen we dan ook hier de deur uit. Marnix, Ton en Suzanne lopen met hem mee naar de pont en ik wacht hen daar op, want ook meelopen doe ik maar niet, ik zou na vijf minuten al een last zijn in plaats van een lust.

De pont ligt al te wachten en na nog een laatste “Veel geluk en heel veel plezier” verdwijnt hij dan letterlijk uit je gezichtsveld.

En je denkt bezorgd: “Wat kan er allemaal niet gebeuren?”, maar het allerlaatste dat we nog in de verte zien, is de Jacobsschelp achter op zijn rugzak en als dat geen goed teken is, weet ik het niet meer!