Gisteravond heb ik onder andere met een Duits meisje gegeten, dat vertelde dat ze dezelfde hoge route als ik heeft gelopen, maar bij een van de ruines van de oude herbergen heeft overnacht, samen met andere pelgrims. Dat schijnt een soort hype te zijn. Ze hadden het er ’s avonds over gehad dat er nog wolven rond schijnen te lopen. Het gevolg was dat ze de hele nacht geen oog dicht heeft gedaan uit angst voor de wolven en omdat het zo verschrikkelijk koud was.
Vanmorgen vertrok ik in goed weer en dat duurde tot de middag. Daarna werd het eerst bewolkt en toen begon het zachtjes te regenen. Dat was geen probleem, want ik heb nu mijn mooie Schots-geruite paraplu, die ik in Lugo gekocht heb. Maar daarna ging het harder regenen en dan ontstaat er een echt pelgrimsprobleem. Als het hard regent, moet je namelijk keuzes gaan maken en welke je ook maakt, het is de verkeerde. Ik zal jullie dit ernstige probleem voorleggen. Kijk, als het eenmaal hard regent, heb je geen plek waar je even droog kunt gaan staan om maatregelen te nemen. Je hebt dan de keus uit twee dingen: ofwel je blijft onder je mooie paraplu lopen, die alleen je hoofd droog houdt en verder word je zeiknat, ofwel je haalt je poncho uit je rugzak. Maar om dat te doen, moet je je rugzak afdoen en daaruit je poncho vissen of, als je die al aan de buitenkant van je rugzak hebt laten wapperen voor het geval dat, moet je toch je rugzak afdoen en hem eraf halen. Voor dat alles heb je gewoon twee handen nodig en als je twee handen nodig hebt, houd je geen hand over om je paraplu vast te houden. Dus dan moet je je paraplu inklappen en word je evengoed zeiknat. Je kunt erom lachen, maar je ziet dat het leven van een pelgrim zo eenvoudig niet is. Met dit probleem kun je namelijk urenlang bezig zijn en….dan wordt het droog of ben je op de plaats van bestemming zoals ik vandaag in Sobrado des Monxes. Ik kwam op weg daarheen trouwens op een gegeven moment uit het bos op de gewone weg en toen wemelde het plotseling van de pelgrims. Ik zit dus duidelijk weer op de route. Het is wel gezellig, maar toch wennen na alle stilte.
Ik ben niet naar de refugio in het klooster gegaan, waar we twee jaar geleden na het eten voor een dichte deur stonden, maar regelrecht naar het hotel waar we toen ook onze toevlucht uiteindelijk gevonden hebben. Toen hebben we niemand gezien, maar nu was mevrouw er en zij sprak uitstekend Engels. Ik had wel eens gehoord dat dit hotel gerund wordt door een echtpaar, waarvan de man Engels of Schots is, dus ik vroeg of haar man misschien van Engelse afkomst was, omdat zij zo goed Engels spreekt. Foutje, dat bleek een vorige echtgenoot te zijn. Ach ja, zoiets kan gebeuren.
Na de was en de douche was het tijd voor een pilsje op een terras en daarna ben ik een stempel gaan halen in het klooster en heb meteen het klooster bezichtigd.
Er komen nu alleen nog een paar rustige dagen aan met niet al te veel kilometers en dan ben ik er.