5 mei: 32,53 km – 47.147 stappen
6 mei: 27,58 km – 39.984 stappen / totaal 668,51 km – 952.210 stappen

Gisteren heb ik een flink stuk gelopen, maar dat kon niet anders, aangezien je hier niet veel overnachtingsplaatsen hebt. Het is een leeg land en met de auto ben je zo 20 km verder, maar lopend natuurlijk niet. Enfin, tot nu toe heb ik steeds kunnen slapen, dus het zal allemaal wel loslopen. Het was erg warm en het heeft geonweerd. Ongeveer 10 km voor Signy l’Abbaye werd ik aangehouden door een meneer, die me na het gebruikelijke praatje uitnodigde voor een kop koffie. Toen stapte ik een echte ouderwetse Franse boerderij binnen, waar iedereen aan een grote lange tafel zat en aan het hoofd daarvan een oude grootvader. Die luisterde naar ons gepraat en vroeg toen aan zijn zoon waar ik vandaan kwam. “Het is een Hollander”, zei de zoon, ‘Hij komt uit de buurt van Amsterdam”. Waarop de oude man zijn hoofd schudde en zei: “Dat kan niet, want hij spreekt net zo Frans als ik”. Dus dat was een groot compliment. Vervolgens verbood hij me om door het bos te lopen, want dat was veel te gevaarlijk, ik zou absoluut verdwalen en als ik daar dan alleen liep, nee, dat kon echt niet. Dus ik heb hem maar gehoorzaamd. Mijn overnachtingsplaats was Signy l’Abbaye en daar bestond de camping uit het trainingsveld van de plaatselijke voetbalclub. Die waren gisteravond ook gewoon aan het trainen op het veld, dus af en toe kreeg ik een bal op mijn tent, dat was wel komisch. Ik heb weer eens ouderwets goed Frans gegeten gisteren: Oeuf mayonaise, sla, een plateau de fromages en een flan toe. Dus ik kon er tegen vandaag.
De route door dit gebied is wat saai, je merkt dat je aardig in de buurt van de Champagne terechtkomt. Het klopt dus wat ik erover gelezen heb, iedereen schijnt dit een saai stuk te vinden en iedereen klaagt over gebrek aan slaapplaatsen, dus vooruit maar. Het was heerlijk wat de temperatuur betreft, niet te warm en niet te koud. Ik had een fikse regenbui van twee uur. Nadat ik daar een tijd in gelopen had, kwam ik een bushokje tegen, daar ben ik in gaan zitten en heb een sandwich en een pain au chocolat gegeten en toen ik weer reisvaardig was daarna was het droog.
Nu ben ik aangekomen in Chateau-Porcien en heb vannacht weer een nieuw soort overnachting: we hebben eerst met zeven pelgrims tegelijk moeten wachten op de sleutel van een school en nu slapen we vannacht met zijn allen in de gymzaal. Dat is weer een heel andere belevenis, er worden links en rechts van me ook wat zorgen geuit over eventuele snurkers, maar dat mag me de pret niet drukken. Het speelplein grenst aan de straat en aan het schoolhek daar hangen nu zeven wasjes te drogen, een leuk gezicht wel. Vanavond gaan we met zijn zevenen eten in de bar hier aan de overkant, dus dat kan gezellig worden. Zo zie je, elke dag is anders, ik vind het nog steeds fantastisch allemaal en mijn enkel blijft hetzelfde, wordt niet erger, dus ik houd de moed erin. Ik kreeg al klachten vanuit Heemskerk, dat ik veel te hard ga, want Suzanne wil een weekje meelopen en dan moeten Ton en Gery haar nog wel kunnen brengen in een weekend. “Ja”, sprak ik ferm, “Dat is jouw probleem!”

18,88 km – 27.369 stappen / totaal 608,40 km – 865.079 stappen

Jullie zien, het is het korte stuk geworden. Dat kwam vanwege die hongerige maag natuurlijk. Dus vanmorgen eerst maar eens naar de bakker om die hongerige maag te vullen. Het was vandaag prachtig weer en een mooie tocht, alleen heb ik door vijf beken heen moeten waden, waarbij ik zelfs af en toe mijn schoenen moest uittrekken en dat is geen klein bericht. Middenin het bos stond een hut en daarin een stok, die op mij stond te wachten. Dus ik heb nu een stok en een staf, die mij vertroosten. Alleen, terwijl ik dit schrijf, zie ik hem niet meer, dus ik vrees dat ik hem op het terras heb laten liggen. Dat terras was noodzaak. Ik was om twee uur in Rocroi, bekend vanwege de slag van Rocroi in 1623, waar Condé in opdracht van Lodewijk XIV de Spanjaarden versloeg (dat wisten jullie toch zeker wel?) en ja, dat was wederom te laat voor het eten. Wat moet je dan? Ja, dan ontmoet je een medepelgrim en wordt het dus echt tijd voor een terrasje. En ik moet zeggen, een paar pilsjes vult ook aardig. Je ouwehoert wat af op zo’n tocht, want iedereen begint een praatje met je, geweldig is dat.
Wij als pelgrims hebben eendrachtig besloten dat een pelgrim natuurlijk wel hoort te lijden, maar niet te veel. Het moet wel binnen de normen blijven. En de mensen die zo’n Grande Randonnée uitzetten zijn sadisten, anders zouden ze je niet door al die beken laten waden. Dat had heus wel anders gekund, vonden wij. En nu moet ik straks weer terug naar dat terrasje om te kijken of mijn staf er nog ligt. Ja, het leven is zwaar. Ik heb al een paar sokken ook versleten, mijn tenen komen er doorheen. Ik hoop dat Gery naar Vezelay kan komen, als ik daar eenmaal ben, dat zou wel leuk zijn en dan kan ze meteen nieuwe sokken meenemen en kan ik mijn winterkleren aan haar mee terug geven. Gek, hè, maar ik heb nog niet één keer gedacht: “Gatver, ik wil niet meer”, zelfs niet als mijn enkel zeer doet. Dan denk ik hoogstens: “Hoe los ik het op?” Dus Sus-ter-Nightingale, je kunt gerust komen, je zult genieten!!

24,93 km – 36.135 stappen / totaal 589,52 km – 837.710 stappen

Nog even over de telefoon: blijkt ook nog dat ik de sms-jes erbij moet kopen! Dus ik heb ferm tegen Geer gezegd: “Je krijgt nog één sms-je en daarna kun je ‘t schudden”. Is ze het geloof ik niet helemaal mee eens.
Het was vandaag warm, maar er waren onderweg wel een paar flinke stortbuien. Nu lig ik voor mijn tentje in de zon in Oignis-en-Thiécuterache en….hier is het weer België. Ja, een mens ziet wat landen onderweg, zullen we maar denken. Onderweg ontmoette ik een paar maal hetzelfde echtpaar, dat onderweg is naar Lourdes, dus dat werd steeds een praatje. De man heeft zijn bedrijfje verkocht om nu eens ‘leuke’ dingen te gaan doen, zoals, zei hij: “Elke morgen om zeven uur de deur uit om een hele dag te gaan lopen!” Daar hadden we wel lol om, want als je baas zou zeggen dat je dit moest doen, zou je de Arbo erbij gehaald hebben. Ach ja, een mens zijn lust is een mens zijn leven, moet je maar denken.
Ik heb eerst langs de route nationale gelopen, maar daar is niets aan. De rest van de dag liep ik grotendeels door de bossen, dat is het betere werk. Ik had een knoert van een blaar aan het kleine teentje van mijn linkervoet, die heb ik eens liefdevol verzorgd, dat is verder geen probleem. Verder zag ik bij het uitstippelen van de route voor morgen dat ik of een heel lang stuk moet lopen of een heel kort stuk. Daar tussenin is niets. Ik weet nog niet wat het wordt, maar dat is ook geen probleem. Het stuk wat nu volgt tot Vezelay is een lastig stuk, omdat er heel weinig overnachtingsmogelijkheden zijn. Ook dat is verder geen probleem, dat lost zich wel op. Wat dan wel een probleem is? Dat hier in dit dorp geen enkele winkel is en dat er maar één restaurant is, dat….op woensdag dicht is! Het zal toch niet waar zijn dat ik vanavond moet leven op twee ‘pains au chocolat’?

24,43 km – 35.415 stappen / totaal 564,59 km – 801.575 stappen

Vanmorgen vertrok ik om half tien uit Dinant bij schitterend weer: zonnig, een beetje wind en zo’n 20 graden. Dat is de hele dag zo gebleven. Bovendien had ik een geweldig ontbijt op met speciale kaassoorten, eigengemaakte jam en zo. Het kon niet op en ik kreeg ook nog een hele zak brood mee voor onderweg. Dus het was vandaag niet moeilijk om tegen een mevrouw in een auto te zeggen: “Nee, ik heb mezelf beloofd het hele eind te wandelen”, toen ze stopte en vroeg of ik mee wilde rijden. Haar antwoord was wel komisch: “U loopt toch niet helemaal naar Jacques Compost?” en toen ik zei van wel, riep ze: “O, wat jammer voor mij dat u niet mee wilt rijden, want ik houd nou juist zo van mannen met principes!” Dat principe moest ik een uur later opnieuw verdedigen. Ik liep langs de spoorlijn en daar waren spoorwegwerklui bezig en die maakten uiteraard ook een praatje met me. Waar ik vandaan kwam en waar ik naar toe ging en zo. Een van hen riep spontaan uit: “Joh, ik werk bij de trein en met de trein ben je in tien minuten in Givet”. Maar ik bleef sterk en waardig, zelfs toen ik vertelde dat een mevrouw me vanochtend ook al een lift wilde geven en ze zeiden: “O la la, je mag een vrouw nooit iets weigeren!”
En…ik kwam in Givet en passeerde dus de Franse grens. En dat ik echt in Frankrijk ben, merkte ik meteen al toen ik een nieuwe Franse simkaart ging halen voor mijn telefoon. Het begon heel eenvoudig: ik stap de telefoonwinkel binnen en vraag om een simkaart. In België ging dat heel gemakkelijk, maar hier natuurlijk niet. Ik moest een hele rits formulieren invullen en vervolgens mijn paspoort laten zien. De kosten? € 45. “Zo”, zei ik, “dat is behoorlijk aan de prijs, in België kostte die maar € 20. “Ja, in België”, zei de man laatdunkend, “maar dit is Frankrijk en hier kost ie € 45″ Ik had nog maar € 4,50 aan beltegoed, dus wilde meteen opwaarderen. Fout, fout, fout, dat kon natuurlijk niet, daarvoor moest ik naar de tabac om een ‘rechargement’ te halen. Ik begaf mij dus naar de dichtstbijzijnde tabac. Nou kijk, ze verkochten die en normaal gesproken zou ik dus daarvoor op het juiste adres zijn, maar ja, het systeem van de ‘rechargements’ was ‘en panne’ en dus had geen enkele tabac in Givet vandaag de mogelijkheid tot ‘rechargement’. Misschien kon ik het eens op het postkantoor proberen? Dus naar het postkantoor, achteraan in een hele lange rij, netjes achter de gele streep blijven. Ondertussen praat iedereen met iedereen en de mensen achter het loket praten ook met iedereen en met elkaar en zo kan het echt gezellig zijn, alleen schiet het niet hard op. Maar ik kwam aan de beurt en ja hoor, ze hadden een ‘rechargement’. Ik blij naar buiten met mijn bonnetje, keurig het nummer gedraaid dat erop stond, helaas……. geen sjoege. Rechtsomkeert het postkantoor weer in, de mevrouw achter het loket keek ernstig, maar vond meteen de oplossing: “Dat komt omdat het een Hollandse telefoon is, daarom doet ie het niet. Weet u wat? Gaat u maar naar de telefoonwinkel, daar kunnen ze het wel.” En zo was het cirkeltje rond en kwam het uiteindelijk in orde. Heerlijk land! Maar nu ook voor de volledigheid even een andere kant: ik sta hier op de camping in Givet, die gewoon netjes aan het begin van het dorp is, zoals het hoort, waar ik zonder muntje of wat ook zoveel warm water krijg als ik maar hebben wil, gratis en voor niets en de overnachtingsprijs is……€ 2,95!!!
Ik heb inmiddels alle commentaren gelezen van de website en vind het geweldig zoals jullie aan me denken en meeleven! Het is heel leuk om al jullie berichten te lezen!! Bedankt allemaal! Verder lijkt het misschien alsof ik de hele dag alleen maar avonturen beleef, maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. Ik loop soms ook uren zonder een woord met iemand te wisselen. Vind ik dat erg? Nee, ik vind dit nog steeds een ultieme bezigheid voor mij!! Over drie à vier weken hoop ik in Vezelay te arriveren, dus wie me post wil sturen, kan dat nu zo ongeveer wel gaan doen.
Wat mijn enkel betreft, ben ik te vergelijken met Paulus, die reisde ook heel Europa door met ‘een doorn in zijn vlees’. ’s Morgens moet ik even op gang komen, maar als ik eenmaal in mijn schoenen zit, gaat het na een kwartiertje prima en tegen de avond, als ik moe begin te worden, gaat hij weer opspelen. Maar als het zo blijft, kom ik er wel!

Even de laatste berichten van het thuisfront. Gisteren kwam de neuroloog drie minuten bij het bed van Marnix staan om te zeggen dat hij wel naar huis kon. Punt. En weg was hij. Dus Marnix zei tegen de verpleging dat hij dit eigenlijk geen stijl vond, want wat schiet hij hier nu mee op? Hij had toch wel een paar alternatieven verwacht. Dat vond de verpleging ook en zei dat ze een afspraak voor hem gingen regelen met de neuroloog, want dat hierover gesproken moest worden. Goed, ik heb hem opgehaald, zijn bed in zijn woonkamer gesleept, zodat hij tenminste tv kon kijken en zo scharrelt hij nu een beetje door zijn huis, maar lekker gaat het niet. Hij kan heel slecht lopen en absoluut niet zitten, nou, dan wordt je wereld erg klein. Vanmorgen kreeg hij de sleutel van zijn nieuwe huis, dus ik kwam hem halen en toen ging de telefoon…het ziekenhuis, dat hij om twaalf uur met de neuroloog kon praten. Het was kwart voor twaalf, dus eerst naar het ziekenhuis. De neuroloog zei zowaar iets, dat leek op een excuus. Hij begreep nu toch ook dat dit zo niet kan en er toch iets zal moeten gebeuren. Nu krijgt hij op de pijnpoli een zenuwblokkade om te kijken of dat helpt en verder gaat hij naar een revalidatie-arts. Dan moet die in ieder geval maar iets bedenken, waardoor het voor hem weer een beetje leefbaar wordt, want hier word je niet vrolijk van.
Toen maar weer naar huis, zodat hij een poos kon liggen en uiteindelijk toch de sleutel gehaald en even in zijn nieuwe domein gekeken. Het is een leuk appartementje, vrij grote woonkamer met keuken en een grote slaapkamer. Het enige minpunt is eigenlijk het uitzicht, of liever gezegd: hij heeft geen uitzicht, maar verder ligt het midden in de stad en dat is leuk, want je zit overal dichtbij en zeker nu is dat een groot voordeel natuurlijk. Er moet nog wel het een en ander aan gebeuren, plafonds gewit en muren gesaust, want hij vond een lila slaapkamer niet echt het einde. Dat is zacht uitgedrukt, want het is gewoon afgrijselijk en bovendien zou ik ook niet in een blauwe woonkamer willen zitten. Hij vindt het uiteraard vreselijk dat hij niets kan doen, maar hij heeft nog vijf weken om te verhuizen en ik ben vanwege mijn landgoed inmiddels een ervaren verver. Ja, ik denk om mezelf (om vast enige vragen voor te zijn) en mijn gordelroosje in de nabloei, en als het niet lukt, dan is er altijd nog de ‘echte’ schilder. Ik heb wel binnenpret, want het loopt natuurlijk altijd anders dan je denkt. Toen Theo net weg was, dacht ik: “Hoe houd ik mezelf nu bezig ’s avonds en in het weekend en zo?” Nou, dat probleem is tenminste opgelost, de dagen vliegen voorbij.
Marnix en ik genieten elke dag van Theo’s verhalen en het feit dat het tot nu toe zo lekker gaat. Dat maakt heel veel goed en zeg nou zelf, zien jullie Theo muren schilderen of zo? Hij kan van alles, die schat, maar bij zulk werk is het beter dat hij ver uit de buurt is. Kortom, wij als thuisfront versagen niet!

30 april: rustdag
1 mei: 25,87 km – 37.494 stappen / totaal 540,16 km – 766.160 stappen

Nou, verroest ben ik wel na mijn rustdag en vandaag, want er is heel veel regen gevallen. Gisteren was het mijn vrije dag en dus heb ik voor mijn plezier en om het niet af te leren met Arij en Ellen door Namen gewandeld. Fluitje van een cent zonder rugzak. We hebben een paar musea bezocht, een grote kaars voor Marnix aangestoken en ’s middags hebben we naar de regen gekeken en Ellen heeft pannenkoeken gebakken en ’s avonds hebben we bij een Italiaan gegeten, heel gezellig. Ook de nachten waren regenachtig en koud, maar ik had van Ellen dekens gekregen, dus lag lekker warm ingepakt in mijn tentje.

Vanmorgen ben ik beladen met broodjes en fruit en met een grondzeil, dat zorgvuldig door Arij was schoongeveegd, door hen weer op de route afgezet. Ze hebben een prachtige caravan, van alle gemakken voorzien, alleen is het tafeltje een beetje klein, kleiner dan in de vorige. Tenminste, dat heb ik van Arij begrepen.
Het was ijskoud en vanaf half twaalf heeft het geregend. Ik had zodoende nogal wat te drogen en besloot daarom aan te kloppen bij de Leffe-abdij (ja, die van het bier!) Maar daar ving ik bot, de monniken lieten niemand meer slapen, want er kwamen veel te veel pelgrims. Nou ja, het zou natuurlijk wel erg zijn als ze geen tijd meer hebben om goed bier te maken met al die pelgrims. Dus toen maar naar de VVV in Dinant. In Dinant heb ik een praatje gemaakt met een mevrouw die met haar hond liep te wandelen en die vertelde dat zij de tocht samen met haar man gelopen had en dat haar man voor zijn dood had gezegd dat ze het ook nog eens moest doen als hij er niet meer was. Maar dat kon ze niet, dat zou teveel verdriet doen. Of ik nu maar een kaarsje voor haar wilde branden, of als dat niet kon, was alleen even aan haar denken ook goed. Zo kom je allerlei soorten mensen tegen, ieder met een eigen verhaal.
Ik heb nu een chambre d’ hôte, ongeveer 1 km van Dinant met uitzicht op de Maas, dus het is weer prima voor elkaar hier. Ik weet niet of het door mijn kaars branden komt, maar ik hoor van Gery dat Marnix weer thuis is, omdat ze hem niet gaan opereren en er verder weinig aan te doen is dan wachten tot het beter gaat. Nou, dat kun je thuis ook doen. Artsen schijnen heel veel te kunnen tegenwoordig, totdat jij binnenstapt, dan gaat die vlieger ineens niet meer op. Ja, Jacobus zal er aan te pas moeten komen, dus nog maar een paar kaarsjes branden!

21,17 km – 30.687 stappen / totaal 514,29 km – 728.666 stappen

Vanmorgen heb ik natuurlijk als rechtgeaard Nederlander vanwege Koninginnedag staande naast mijn rugzak het Wilhelmus gezongen met de klompjes van Ursula in mijn opgeheven rechterhand. Het kostte wat moeite om rechtop te blijven staan, maar dat zou wel eens te maken kunnen hebben met de hoeveelheid wijn die mijn gastheer gisteravond heeft geschonken. Het was nog een hele klim naar de zolder, maar ik heb een ontzettend leuke avond gehad. We hebben gediscussiëerd dat de stukken eraf vlogen, alleen moet je me nu niet meer vragen waarover.
Maar na wat stevige hagelbuien was ik weer goed bij de positieven en heb er een rustige wandeling van gemaakt door de bossen. In Namen zou ik voor de kathedraal op Arij en Ellen wachten. Aangezien ik eerst bij toeval langs de Eglise St. Loup kwam, ben ik daar ook maar even gaan kijken en toen bleek weer eens dat mijn schelp helemaal geweldig is. Er stond een groepje mensen met elkaar te praten en ineens komt een mevrouw uit dat groepje naar me toe met de vraag: “Gaat u onderweg of bent u al onderweg?” Dus ik vertelde wat ik aan het doen was en vervolgens vroeg ze: “Meneer, mag ik met u op de foto?” Wie van jullie is wel eens door een wildvreemde aangeklampt met de vraag of je met hem of haar op de foto wilt? En dan nog wel in België? En denk nou maar niet dat je dat ook wel kunt bereiken door met een schelp achterop je jas te gaan lopen. Je moet er wat voor doen!! Jacobus herkent de ware Jacob’s!
Overigens hebben Arij en Ellen vandaag bijna net zoveel gelopen als ik. Zij kwamen Namen binnen en zagen toen een parkeergarage, die ‘De Kathedraal’ heette. Slimme Nederlanders als zij zijn, zetten zij daar natuurlijk hun auto neer, waarbij zij totaal over het hoofd zagen, dat zij in België waren. Want in België kan de parkeergarage dan wel ‘De Kathedraal’ heten, maar als je eruit komt, is de kathedraal echt precies aan de andere kant van de stad! Logisch toch? Geen nood, ze kwamen er en pikten mij op om naar de camping 20 km verderop te gaan. Geen kunst als je een auto hebt. Dus nu heb ik weer eens riant in een auto gezeten en zag de bomen aan mij voorbijflitsen. Dat was zeer comfortabel, mag ik wel zeggen. Argwanenden onder jullie zullen nu denken: “Ja, zo kan ik ook pelgrim zijn”. Laat ik jullie dan mogen verzekeren dat die 20 km de verkeerde kant opgaan en ik er dus geen voordeel van heb. Ik begreep van Gery dat er nog geen verder nieuws over Marnix is, dus we wachten maar af. Ik wilde al op mijn schreden terugkeren, maar ik mag niet van het thuisfront. “Ieder zijn taak”, zegt Geer en de mijne is lopen dus. Maar morgen is het zondag en ik ga er dan een rustdag van maken, dus dan wordt er niet gelopen. Gery heeft de hele website, inclusief alle commentaren voor me uitgeprint, dus die ga ik eens uitgebreid lezen, wel zo makkelijk, op papier en op mijn luie kont!

op de camping

20,85 km – 30.228 stappen / totaal 493,12 km – 697.979 stappen

Vandaag was het een eitje. Niet ver en ik liep op een jaagpad langs de Maas en dat ging uitstekend. Vanmorgen in Huy kwam ik een Nederlands echtpaar tegen, dat in hetzelfde hotel geslapen had. We stonden een praatje te maken (natuurlijk, als echte pelgrimgangers herken je elkaar) en opeens zei mevrouw: “U mag mij feliciteren”. De burgemeester van Veldhoven, waar ze wonen, had op haar mobiel gebeld, dat ze morgen op het gemeentehuis moest komen, omdat ze een lintje kreeg. Dat ging natuurlijk niet, maar, zoals ze zei: “Ik kan het aan de Belgen niet vertellen, want die weten niet waarover ik het heb, maar nu kom ik een Nederlander tegen en die snapt het wel, dus is er tenminste iemand die me toch kan feliciteren!” Ze vroeg waar ik vandaan kwam en toen bleek ze ook nog in Zaandam geboren te zijn. Je ziet, Zaankanters kom je overal tegen!
Ik was lekker op tijd in Andenne, het doel voor vandaag en heb eerst bij een Italiaan een lekkere pizza gegeten. Toen naar de VVV en toen ik daar binnenstapte, werd ik begroet met: “Ah, u zoekt een slaapplaats als pelgrim naar Santiago”. Ze haalde een boek tevoorschijn met ik weet niet hoeveel adressen van slaapplaatsen, die alleen voor Santiagogangers zijn. Ik bedoel maar, hier ben je iemand als pelgrimganger, ook zonder filosofische overpeinzingen. Nu heb ik een zolder voor mij alleen en ik krijg straks ook te eten voor een bedragje van € 7, dus wie doet je wat. Bovendien is de heer des huizes ook naar Santiago gelopen, dus er zal straks heel wat afgepraat worden. Mijn enkel heeft zich ook keurig gedragen, dus morgen op naar Namen.

Wie nu denkt dat er intussen op het thuisfront niets gebeurt, kent ons niet. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Marnix heeft geniest! Dit geheel alledaagse gebeuren heeft er bij hem toe geleid, dat hij daarbij het gevoel had of iemand met een mes in zijn rug stak. Vervolgens ging het licht bij hem uit en werd hij wakker op de vloer van de keuken. “Komaan”, dacht hij, “ik hoor hier niet”, maar hij kon niet opstaan en heeft zich vervolgens met ware heldenmoed naar de telefoon gesleept. Als een goede moeder heb ik uiteraard het werk het werk gelaten en ben te hulp geschoten. Enfin, dokter erbij, je weet hoe dat gaat, vervolgens naar de neuroloog. Die keek even en liet toen een bed voor hem opmaken in het ziekenhuis. Dus dat ging allemaal lekker snel, vooral omdat er dezelfde dag nog een MRI-scan gemaakt is. Daar kreeg hij vanmorgen de uitslag van: twee hernia ’s tegelijk maar liefst! De neurochirurg kwam ook langs, maar volgens hem heeft opereren alleen zin als je ook pijn in je benen hebt en niet als je pijn in je rug hebt. Dit was weer geheel nieuw voor ons, maar alla, de chirurg is ook nog maar net afgestudeerd. Dus nu is het even afwachten wat er dan wel gaat gebeuren.
Het is heel erg beroerd voor hem, aangezien hij per 1 mei zijn andere huis krijgt en hij net was begonnen in het Kunstcentrum. Die vreugde heeft hij precies één dag mogen beleven.
Maar…tot nu toe zijn wij tevreden over de snelheid van handelen, dat hebben we wel eens anders meegemaakt. En ondanks alle kommer en kwel waren er toch nog een paar grappige dingen: De huisarts belde met het ziekenhuis en kreeg de boodschap dat hij een bepaalde injectie toe moest dienen tegen de pijn. Nou had hij die natuurlijk niet bij zich, dus moeder racete met hoge snelheid naar de apotheek, was alweer bijna terug, toen de huisarts belde dat hij ook nog een ontsmettingsdoekje nodig had. Met ware doodsverachting het stuur weer omgegooid en al met al heeft het zo’n drie kwartier geduurd voor ik weer terug was. En al die tijd heeft de huisarts bij Marnix gezeten. Hij had ook de band, die je om je arm krijgt om de aderen goed te zien, niet bij zich, maar gezamenlijk hadden zij besloten dat het ook heel goed ging met de oplader van de mobiel. Kijk, dat vind ik nou geweldig zoiets, we hebben echt een super huisarts.
Verder zaten we in de onderzoekkamer van het ziekenhuis op de dokter te wachten, toen ik ineens een plastic flesje met nog een klein beetje alcohol erin zag staan, dat nou net zo mooi klein en flexibel zou zijn om wasmiddel voor Theo in te doen. Dat flesje stond gewoon te vragen om gepakt te worden. Marnix zei: “Stop in je tas” en dat flesje leek mij bemoedigend toe te lachen, dus ik pak het, doe mijn tas open, houd het flesje erboven, zeggend: “Nou ja, het is zo ‘n handig flesje” en…….. daar opende de deur zich en kwam de dokter binnen. Ik voelde me drie en Marnix lag dubbel. De dokter zei niets, maar toen hij weer weg was, zei Marnix streng tegen me: “Hij zag het wel, hoor!” en stelden wij ons even voor, dat hij, als we weggingen, zou zeggen: “Mevrouw, wilt u even dat flesje uit uw tas halen en terugzetten?” Maar…… ik heb het flesje en hoop nu maar dat Jacobus met me eens zal zijn dat in dit geval het doel de middelen heiligt en anders moet Theo maar een extra kaarsje voor me branden!
Marnix en ik zouden dit weekend naar Namen gaan om Theo nieuwe gidsen, schone T-shirts en…. wasmiddel te brengen, maar nu ligt de zaak even anders. Gelukkig nemen Arij en Ellen de honneurs waar en kan ik hier even standby blijven. Maar mocht er de komende tijd enige onregelmatigheid in de berichtgeving op de website zijn, dan weten jullie dat ik even druk bezig ben en echt geen tijd heb om het nieuws erop te zetten, hoewel ik natuurlijk wel mijn best zal doen.

34,52 km – 50.039 stappen / totaal 472,27 km – 667.751 stappen

Tjonge, jonge, wat heb ik vandaag een eind gelopen, dat was afzien. Ik was total loss toen ik eenmaal in Huy arriveerde en natuurlijk lag de camping nog minstens drie kwartier lopen buiten Huy. Ik liep op mijn tandvlees en dacht: “Dat red ik niet meer, ik ga hier nu een hotel zoeken”. Ze doen hier wat spottend over Nederlanders, maar wel op een aardige manier. Ik vroeg aan een jongen en een meisje, waar een hotel was hier. “Ik woon hier”, zei het meisje, “maar ik weet eigenlijk geen hotel.” Dus ik zei uit de grap: “Hoe kan dat nou, je woont hier toch? Zoek je hier dan niet elke dag naar een hotel?” Het meisje schoot in de lach, waarop haar vriend zei (uit grap): “Joh, niet lachen, want het is een Hollander en die houden niet van lachen!” Ik vond het wel komisch, maar een hotel had ik niet. De VVV bracht uitkomst en verwees me naar een hotel, waarvan ik alleen maar onthouden heb dat het maar driehonderd meter lopen was. Ik arriveerde er en werd opgevangen door een heel aardige mevrouw, die al met een stempel in haar hand klaarstond. Daarna zei ze moederlijk: “Gaat u nu eerst maar lekker in bad, dan gaat u lekker een poos liggen en als het dan tijd is om te eten, bel ik u wel even!” Superaardig zijn de mensen voor me en ik zit nu in een prima hotel en ben alweer lekker uitgerust. Mijn enkel is ’s avonds pijnlijk, maar ’s morgens weer opgeknapt en de omgeving is schitterend met veel bossen. Mijn kleren liggen al in bad en ik ga er straks bij. Dat gaat in een moeite door en geloof het of niet, maar ze worden echt schoon en het kost bijna geen extra moeite. Zo willen we het hebben. Morgen heb ik niet zoveel kilometers voor de boeg, dus dan zal ik eens rustig aan doen.

Luik is een droevige en sombere stad en het was dan ook een grote verrassing toen ik de kerk van St. Jacques binnenkwam. Deze is echt schitterend van binnen. Meestal is die kerk dicht, maar vandaag was hij bij toeval open, omdat er een klas met Poolse kinderen werd rondgeleid. En de juffrouw van die klas was dolblij, want nu konden de kinderen ook nog eens een ‘echte pelgrim’ zien. Dus ik werd bij het beeld van St. Jacques neergezet en vervolgens mochten de kinderen mij interviewen. De juffrouw speelde voor tolk en vertaalde mijn Frans in Pools. Geweldig leuk was dat weer. Je beleeft ook elke dag iets anders.
Vanmorgen regende het pijpestelen (of zijn het nou pijpenstelen?) en in de stad ging dat nog wel, maar het pad in de heuvels was erg slecht. En dan ben ik door dezelfde schoenen, die mijn enkel zo netjes in fatsoen houden, ook een beetje gehandicapt, omdat die enkel niet kan buigen en heuvel op, heuvel af is dan lastig. Ik moet dan kleine stappen nemen. Ik maak me wel een beetje zorgen hoe dat straks in de bergen gaat, maar vooruit, dat zien we dan wel weer.
Vanmiddag werd het gelukkig droog en toen ik op mijn nieuwe camping in Esneux aankwam, scheen de zon weer. Mijn tentje staat weer, nog even douchen en dan wandel ik naar Esneux om een hapje te eten. Dat is vandaag weer een eindje lopen, want uiteraard liggen de meeste campings niet middenin het centrum. Maar ach, het kan niet alles kaviaar zijn.

35,7 km – 51.753 stappen / totaal 410,68 km – 578.474 stappen

Maastricht is al een beetje ‘buitenland’, er hangt een heel andere sfeer. Iedereen zit lekker op een terrasje of loopt te flaneren. Ik heb me gisteravond uitstekend vermaakt, zittend op het Vrijthof met lekker eten voor mijn neus.
Het was vandaag een verre tocht, maar wel een hele mooie. Helemaal langs de Maas en ik heb mijn eerste echte heuvels ‘genomen’. Dat was aanzetten en mannenwerk!
Ik heb de hele ochtend sms-jes naar jan en alleman verzonden en was verbaasd dat ik maar van niemand iets terugkreeg. Ik begon me al een beetje ongerust te maken, tot ik erachter kwam dat mijn beltegoed schoon op was en mijn sms-jes helemaal niet verstuurd waren. Weet ik veel, als ik een piepje hoor, denk ik dat het goed is en kijk ik verder niet. Maar goed, toen maar naar een sigarenwinkel om op te waarderen en ik dacht weer slim te zijn en het die man meteen te laten regelen. Natuurlijk wilde hij dat voor me doen, maar het scheen maar niet te lukken, want hij bleef maar bezig en keek steeds raadselachtiger. Nou, tactisch heb ik hem toen maar weer mijn mobieltje ontfutseld en wat bleek? Aan de grens heeft het vriendelijke Belgische madammeke mijn toestel op Nederlands ingesteld, dus alles wat gezegd werd, namelijk dat mijn beltegoed opgewaardeerd was, was in het Nederlands en dat verstond hij gewoon niet, maar wilde dat niet zeggen!
Verder valt er nog te melden dat het prachtig weer is en dat mijn armen verbrand zijn, dit om de thuisblijvers jaloers te maken. Mijn grootste filosofische gedachte vandaag was: “Ik vind het allemaal PRACHTIG”, zoals mijn schoonmoeder gezegd zou hebben. En nu…allez mannekes en vrouwkes, het restaurant in Luik wacht op me!

15,46 km – 22.407 stappen / totaal 374,98 km – 526.721 stappen

Gisteren heb ik van de vrouw van de campingeigenaar een fiets kunnen lenen om in Lanaken geld te pinnen, omdat ik zo ver van het centrum zat. Toen ik terugkwam, heb ik meteen maar in het campingrestaurant gegeten en toen weer terug naar mijn tentje. Daar stond mijn buurman zijn caravan te poetsen, dus ik zei dat ik dat graag zag. Verbaasde blik: “Zit JIJ in dat tentje?” Van het een komt het ander, dus ik heb in hun lekker warme voortent koffie gekregen, naar het nieuws en het weer gekeken en toen kwam er nog een wijntje bij en zo en heb ik dus een oergezellige avond gehad. Zo gezellig dat ik er niet meer aan gedacht heb mijn mobieltje op te laden, maar daar kwam ik vanmorgen pas achter. En vanmorgen moest ik me om zeven uur weer bij hen melden en kreeg daar weer een heerlijk ontbijt voorgeschoteld. En het kon niet op, want ik kreeg ook nog een zak brood en fruit mee voor onderweg. Je ziet, er zijn nog een heleboel fantastische mensen.
Vannacht regende het en was het koud, maar ik lag lekker in mijn tentje en betaalde vanmorgen voor al die geneugten slechts € 10, dus dat is geen geld. De weg van Lanaken naar Maastricht was niet makkelijk te vinden en de mensen aan wie ik het vroeg, stuurden me allemaal steeds een andere kant op, zodat ik naar mijn gevoel steeds heen en weer heb gelopen, maar om kwart over een stond deze jongen toch al voor de St. Servaas in Maastricht. En daar kwam net een man uit met rugzak en schelp, dus een mede-pelgrim! Dat is leuk natuurlijk en terwijl we stonden te praten, kwam er een echtpaar bij ons staan, waarvan de man morgen start. Dus dat werd een broederlijk samenzijn.

Maastricht, St. Servaas

Voor een stempel werd ik verwezen naar nummer vier, waar ik van een vriendelijke non mijn derde stempel, dit keer van de St. Servaas, kreeg. De tweede heb ik in Valkenswaard bij de VVV laten zetten om te bewijzen dat ik daar in ieder geval wel geweest ben. Bij de VVV in Maastricht kreeg ik het adres van een hotelletje vlakbij het station en daar was ik om half drie. Een rustig dagje dus en ruimschoots de tijd om mijn tentje goed te laten drogen, mijn wasje te doen (dit keer in de wastafel, Ineke), mijn schoenen te poetsen en alle batterijen weer op te laden. Ik ben dus best een bezige bij geweest en nu is het tijd om de stad in te gaan en mijn avondeten te ’scoren’.

22,82 km – 33.078 stappen / totaal 359,52 km – 504.314 stappen

Vanmorgen heb ik eerst eens lekker ontbeten op het terras in de zon met warme broodjes. Voor onderweg kreeg ik nog een handvol paaseitjes mee, dus wie doet je wat. Het landschap was vandaag erg afwisselend, er zaten saaie stukken in met heel veel bouwland, maar ook zulke prachtige stukken. Ik wist niet dat de Kempen zo mooi waren, je hoort er eigenlijk nooit iemand over. Onderweg heb ik wel drie kwartier staan praten met twee mannen, die het net met elkaar erover gehad hadden wat ze in vredesnaam moesten gaan doen de hele dag als ze straks in de VUT zouden zitten, dus die waren erg enthousiast dat ik ze op een idee gebracht had. Tot de middag was het mooi en zonnig weer, na de middag werd het bewolkt, maar Gery vertelde net dat het in Zaandam regende. Ik vind het nog steeds geweldig leuk en iedereen is aardig onderweg, ik ben nog niemand tegengekomen die geen woord met me wilde wisselen en je maakt steeds leuke dingen mee. Zo liep ik vanmiddag door een oude paleistuin, die diende als recreatiepark met een trimbaan, een kinderboerderij, enz. Er waren veel mensen en veel kinderen, die hier, net als bij ons, met een rugzakje naar school gaan. Nu waren er kinderen, die naar me keken en verbaasd riepen: “Kijk nou eens, een OPA met een rugzak!” Heerlijk toch?
In de gids had ik gezien dat er een camping moest zijn in het centrum van Lanaken, dus dat leek me wel wat. Het is vannacht prima bevallen in mijn tentje, alleen tegen de ochtend werd het koud en kon mijn slaapzak me nog maar net verwarmen. Enfin, ik kom in het centrum aan, zie een agent en vraag waar de camping is. Oom agent heeft nog nooit gehoord van een camping in het centrum, de dichtstbijzijnde camping blijkt dan nog een uurtje lopen te zijn. Dat is op zich niet erg, maar het is wel de verkeerde kant uit, dus morgen moet ik dat stuk weer terug. Nu sta ik op een giga-camping, bij de ingang was niemand en ik moest me maar melden bij de taveerne en dat was nog zowat een kilometer verder. Maar vooruit, de muntjes voor het warme water komen ze straks brengen, dus dan kan ik onder de douche en ja, Ineke, ik was mijn onderbroek en sokken meestal als ik onder de douche sta, dat gaat in een moeite door. En nog even voor Jan en Olga: leuk dat jullie willen sponsoren, ik zal ernstig nadenken over het goede doel.

Nou, moeder heeft nog net even tijd om een berichtje te schrijven en dan is het weer bedtijd. Geloof het of niet, maar ik kom nog steeds tijd tekort en ik weet absoluut niet waar ik het dan druk mee heb. Vrijdagavond dacht ik: “Een heel weekend, zeeën van tijd, wat zal ik eens gaan doen?” en nu is het zondagavond en ik ben niet verder gekomen dan die gedachte. Marnix en ik zijn heel blij dat Theo het naar zijn zin heeft en we genieten daarvan mee. En verder doe ik een boodschap, een wasje, een afwasje, zet Theo’s verhaal op de website en hup, de dag is weer voorbij. En ja, ik heb dit weekend ook eten gemaakt voor mezelf, goed hè? Verder vraagt natuurlijk iedereen die de website niet ziet hoe het met Theo is en waar hij nou is en zo. Leuk, die belangstelling. Vanmiddag was ik bij de bloemenman bij de begraafplaats en werd door hem in sappig Amsterdams begroet: “Ik stond al op je te wachten, schat, want ik ben zo benieuwd hoe het met je man gaat!” Kortom, het thuisfront redt zich wel!

21 april: 28,59 km – 41.444 stappen 41.444
22 april: 29,36 km – 42.557 stappen / totaal 336,7 km – 471.236 stappen

Het doet me goed dat jullie allemaal bezorgd om me zijn, maar dat hoeft niet, want het gaat allemaal uitstekend, ik vind het nog steeds fantastisch. Ik heb maar één zorg: ik heb nog geen enkele spirituele gedachte gehad, ik vind het gewoon leuk! Zou het echte pelgrimsbloed wel door mijn aderen stromen? Aan de andere kant: mijn doel was om het leuk te hebben en dat heb ik tot nu toe wel bereikt! Wel jammer van die port, Jaap Jan, want misschien was ik van die spiritualiën wel spiritueel geworden. Gistermorgen ben ik eerst een uur bezig geweest om een nieuwe simkaart te kopen, maar de lieftallige dames hebben alles voor me in orde gemaakt, telefoonnummers overgezet en zo. Ze waren vooral lieftallig, omdat ze mij niet ouder schatten dan zevenenvijftig jaar! Kijk, dan loop je weer een tijdje over rozen en dat was ook nodig, want toen ik bij het hotel arriveerde in Bree, bleek dat vol te zijn. De eigenaar heeft toen in het rond gebeld en een plaatsje in een ander hotel voor me geregeld, maar ja, dat was nog wel een half uurtje lopen. Het was zo warm, dat ik in mijn T-shirt heb gelopen, wat vandaag niet kon, want het is gewoon koud. Iedereen moppert, omdat er mooi weer beloofd was. De route maakt steeds ommetjes vanwege zeldzame Amerikaanse eiken of mooie maisvelden, maar dat weet ik nu wel en ik had vandaag weer een stevige tippel voor de boeg. Dus ik kreeg een lumineus idee, toen ik langs de Zuid-Willemsvaart liep. Ik dacht: “Een kanaal loopt altijd recht en meestal is er iets van een jaagpad naast”. En dat klopte, een goed pad, geen auto te zien en behalve een paar vissers ook geen mens. Maar vanmorgen ben ik uitgezwaaid door alle dames van het hotel in Bree. En het was weliswaar koud, maar er was bijna geen wind en geen regen, dus eigenlijk valt er niets te mopperen. En nu zit ik in mijn eigen riante tent op de camping in Maasmechelen en zonet liepen er twee kleine meisjes langs, die tegen hun vader zeiden: “Kijk pappa, dit is pas een leuke tent!!”
Als ik zo doorga, ben ik morgen misschien wel in Maastricht, Geer moppert al dat ik te snel ga, maar dan rijdt ze volgend weekend maar een stukje verder!

27,12 km – 39.309 / totaal 278,75 km – 287.235 stappen

Jawel, ik ben in het ‘buitenland’! En dat ging niet zonder slag of stoot. Het was vandaag schitterend weer, ideaal om te lopen, dus het begon allemaal goed. Totdat ik dwars door een moeras moest, even niet goed oplette en voor ik het wist, stond ik tot mijn knieën in de modder weggezakt. Dan sta je toch wel even raar te kijken en dan heb je dus echt een probleem, want je hebt wel bijna achttien kilo op je rug. Zodra je een voet uit de modder hebt getrokken om een stap te zetten, rust het hele gewicht op je andere voet en die zakt dus gewoon nog wat dieper weg. Kortom, het was een hele worsteling om de drie meter te overbruggen, die me van de ‘vaste grond’ scheidde. Maar, om maar eens een gezang te citeren: “Ik heb de vaste grond gevonden!” Ach ja, als een pelgrimstocht het symbool is van het leven zelf, zak je wel eens even weg, zo is het leven! Maar ik zag er niet meer uit natuurlijk, dus zo kon het gebeuren dat een argeloze voorbijganger mij middenin het bos zag staan in mijn onderbroek om me te verschonen. Dat is allemaal gelukt en zo kon ik schoon de grens over naar België. Van de weeromstuit wist ik niet meer welke kant ik toen op moest, maar terwijl ik de kaart aan het bestuderen was, kwam er een politie-auto aan en een vriendelijke agent heeft me toen heel duidelijk uitgelegd dat ik die en die weg kon volgen, dus die heeft me gered. Jammer alleen dat hij er niet bij gezegd had hoe lang die weg wel niet was, maar alla.
Onderweg heb ik een bezoek gebracht aan de Achelse Kluis. Bezichtigen kon alleen als ik een of andere dienst bij ging wonen en daar had ik niet zo’n behoefte aan. Maar er is een winkeltje bij, waar ik even heb rondgekeken. Het was maar goed, dat Geer er niet bij was, want die had de hele winkel leeggekocht. Het wemelde van de kaarsen met heiligen erop, kruisjes in alle vormen en maten, enz.
Nu zit ik in Hamont en heb me de weelde veroorloofd van een echt hotel. Dat had ik wel verdiend, vond ik. Dus vanavond wordt het kleren wassen en dan kan ik morgen weer schoon op pad. Ik vind het nog steeds geweldig leuk. Het is ook heel leuk dat iedereen zo meeleeft en berichtjes op de website achterlaat. Als ik zelf de website niet kan zien, leest Gery ze voor. Heel veel dank allemaal!

18,25 km – 26.450 stappen / totaal 251,63 km – 347.926 stappen

Zieleherder Jan van de Brink met een van zijn schapen

Vanmorgen ben ik om negen uur vertrokken bij Dorien en Jan van de Brink in Eindhoven. Het was heel gezellig daar en leuk om hen weer eens te ontmoeten. Na een stevig ontbijt en proviand voor onderweg heeft Jan me een eind op weg geholpen, want voor vreemdelingen is Eindhoven een ingewikkelde stad. Het centrum van de stad is dan ook ca 6 km verderop.
Bij het station, op het Stationsplein, heb ik op een terrasje in de zon een kopje koffie met apfelstrüdel en veel slagroom gegeten. Heerlijk… daar krijg je een vakantiegevoel van. Maar ja, de reis is nog ver. Per mobieltje heb ik daar toen ook een slaapplaats geregeld in ….. de jeugdherberg van Valkenswaard. Dat is niet zo ver vandaag en een goed punt om morgen België in te gaan. Dus vanavond zit deze oudere jongere of jonge oudere aan de dis met Engelse schoolkinderen, een stuk of twintig, denk ik. Aan reuring dus weer geen gebrek. Ik geloof dat ik nasi goreng krijg, maar ja, dat moet ik maar afwachten. Nu heb ik twee dagen langs de autoweg gelopen en ik ben heel blij dat dat nu afgelopen is. Gek word je van al dat autoverkeer. Men zou het moeten verbieden……
Jullie zien dat ik al een aardig natuurmens aan het worden ben. Niet dat ik veel namen weet van alle vogels die ik onderweg zie, maar ik zie ze wel en dat is toch al heel wat. Overigens zet de natuur wel een spurt in deze dagen. Toen ik vorige week vertrok, was alles nog kaal en grijs en nu zie je plotseling overal bloemen. Dus…. Pelgrim Theo is zeer tevreden.
Er zullen vast wel slechtere tijden komen, maar dit is toch echt wel genieten, hoor.
Morgen dus naar Hamont in België….. nou ja, op de grens van België dan.

14 april: 27, 93 km – 40.483 stappen
15 april: 18,88 km – 27.371 stappen
16 april: rustdag
17 april: 20,58 km – 29.839 stappen
18 april: 28,05 km – 40.658 stappen / totaal 233,38 km – 321.476 stappen

De afgelopen vijf dagen heb ik overnacht bij Gery in ons zomerhuisje in Maarn, dus ik hoefde geen overnachtingsplaats te zoeken. Dat was erg prettig, maar als Gery niet thuis is, komt er ook niets op de website, want na mijn ervaring in het internetcafé waag ik me daar nog maar even niet aan.
Vrijdag ben ik door drie provincies gelopen. Ik startte in Zuid-Holland, liep door Noord-Brabant en eindigde in Gelderland. De koffie ’scoorde’ ik bij een paar wegwerkers, die hun koffie broederlijk met me deelden. Het valt lang niet mee om een bakje koffie naar binnen te krijgen, want veel uitspanningen zijn nog dicht. Toen ik eenmaal op de pont in Schoonhoven zat, had ik ook echt het gevoel een grens over te gaan en Holland achter me te laten. Een meneer, die mij al eerder onderweg gesignaleerd had, knoopte een praatje met me aan en wist zoveel over de geschiedenis van het land, waar ik doorheen gelopen was, te vertellen dat ik vroeg of hij geschiedenisleraar was. Maar nee, al die verhalen wist hij nog van de lagere school, van een meester die heel boeiend kon vertellen. Leuk is dat. Maar de groene weiden heb ik nu voorlopig wel weer even gezien, hoewel het wel heerlijk rustig loopt. Ik betrap me erop, dat ik het met een paar auto’s al ‘druk’ vind en als ik dan onder de brug loop, waarop het verkeer voortraast en als ik dan weet, dat Gery op hetzelfde moment waarschijnlijk ergens in de file staat, weet ik wel wie het het beste naar zijn zin heeft. Maar aan de andere kant moet ik toegeven dat het wel heerlijk was toen ze me in Giessen op kwam halen en ik zo in de auto kon stappen en me daar zaterdag ook weer afzette, zodat ik zo weer verder kon. Het eerste stuk een beetje strompelig, maar dat kwam omdat ik in de auto mijn veters had losgemaakt en vergeten was ze weer vast te maken, bleek later. Verder was het een rustig dagje. Ik ben langs een aantal ‘wielen’ gekomen: plassen water, die zijn overgebleven na een dijkdoorbraak, en daar zitten ongelooflijk veel vogels. Gery is me bij het pontje in Nederhemert op komen halen en de eerste Paasdag hebben we vervolgens in rust en vrede in Maarn doorgebracht.
Op tweede Paasdag heeft ze me weer bij hetzelfde pontje afgezet en had ik meteen al een genoeglijk gesprek met de veerman. Ik was dit jaar de tweede Santiagoganger, vorige week was er ook iemand overgevaren. Mijn naam en website werden bijgeschreven in het ‘logboek’, zodat hij ook mij kan volgen. En ik kreeg de overtocht gratis, leuk hè?

Vervolgens ben ik langs de Maas naar ’s-Hertogenbosch gelopen via Bokhove, een plaatsje van niks, vier huizen en een ruïne, maar wel met een prachtig praalgraf van Catharina de Montmorecy in de kerk.
Het is trouwens ontzettend leuk dat zoveel mensen je onderweg aanspreken. Dat komt door de schelp achterop mijn rugzak, dus Arij en Ellen, jullie cadeau werpt zijn vruchten af. Ik kwam langs een begraafplaats, waar net een mevrouw vandaan kwam en die zei: “Nou, dat is wel een wonder van Jacobus, dat ik u tref. Ik ben zo benieuwd naar uw belevenissen, want ik zou het zo graag zelf ook doen”. En in de buitenwijken van ’s-Hertogenbosch kwam me een meneer achterop fietsen, die me vroeg of ik onderweg naar Santiago was of op de terugweg. Hij heeft in 2001 de tocht gemaakt, eerst op de fiets naar St. Jean Pied de Port en vandaar lopend naar Santiago, dus kon me goede tips geven. Het meest indrukwekkend vond hij het steentje neerleggen bij het Cruz de Ferro en ik kon hem gelukkig verzekeren, dat ik mijn steentje bij me had. Zulke ontmoetingen zijn geweldig leuk
In ’s-Hertogenbosch ben ik natuurlijk naar de St. Jan gegaan, want ik wilde een stempel hebben. Daar werd ik begroet met: “Welkom, Pelgrim, daar staat je heilige!” En toen ik de kerk, die overigens prachtig is, weer uitging: “Het ga u goed op de weg die u gaan moet. Brand een kaarsje voor Jan van de St. Jan”. Dat is toch geweldig? Maar….. een stempel heb ik niet. Die moest ik gaan halen in de pastorie, maar daar werd op mijn bellen niet opengedaan. Gelukkig deed Jacobus toen toch nog een wondertje, want toen we eenmaal in de auto zaten op weg naar Maarn en we vlak na ’s-Hertogenbosch in een file terechtkwamen, werd er in de auto naast ons ineens heftig gezwaaid. En wie zat daar zo enthousiast te zwaaien? Danielle van het Kunstcentrum in Zaandam. Dat is toch niet te geloven?
Vanmorgen, toen ik nog maar een kwartiertje of zo onderweg was, fietste me een meneer achterop die me na een praatje een kop koffie met een echte Bossche Bol aanbood als troost, omdat ik mijn stempel gemist heb. Van vreugde ben ik vandaag naar Eindhoven gelopen, maar dat was wel een erg pittig stuk. Als ik lang loop, gaat mijn enkel zeer doen en die moet nog heel lang mee, dus daar moet ik een beetje zuinig op zijn. Maar ik heb er nu toch al ruim 200 km opzitten, eigenlijk gaat het best snel. Voor vannacht heb ik onderdak gevonden bij Jan en Dorien van de Brink en Jan is me ergens in Eindhoven op komen halen, dus ik zat weer even luxueus in de auto. Ik vind het nog steeds genieten, dus morgen ga ik weer fris en vrolijk op stap!

Hoe gaat het met het thuisfront? Nou, dat valt nog niet mee, als je al jaren gruwelijk verwend bent door je man en je staat er dan in je eentje voor. Ik verbeeld me dat ik het druk heb zelfs, terwijl ik in werkelijkheid niet zoveel uitvoer, geloof ik. Je moet alleen overal aan denken: “Is de verwarming wel uit? Wanneer komt de vuilnisman ook alweer? Wat moet ik nou weer voor boodschappen halen?”, enz. Alles moet nog even wennen natuurlijk, maar het gaat allemaal goed. Ik vermaak me prima alleen en ik geniet van de enthousiaste verhalen die Theo vertelt. Het enige dat me echt zwaar valt, is in mijn eentje zitten eten. Dat vind ik gewoon afgrijselijk en meestal rommel ik maar een beetje aan, zodat het op eten lijkt. Maar wat is er nou voor lol aan om te koken voor jezelf? Voor wie ongerust mocht worden: Ik val heus niet van de graat, lijd ook geen honger en denk aan mijn vitamientjes, hoor!
De afgelopen dagen ben ik weer verwend natuurlijk, want ’s morgens bracht ik Theo weg en ’s avonds haalde ik hem weer op. “Ja, zo kan ik het ook”, hoor ik jullie denken, maar ik heb er lekker even van genoten. Het is heel grappig om je man ergens heen te brengen en hem dan ’s avonds weer ergens anders op te halen. Ik stel ‘Truus’ in op een grote plaats om te beginnen en als ik daar dan vlakbij ben, bel ik Theo en die vertelt dan waar hij zit. En dat is iedere keer zo goed gelukt, dat we precies op hetzelfde moment aankwamen. Verder heb ik nu door streken en plaatsen gereden, waar ik nog nooit geweest was en heb ontdekt hoe mooi Nederland is, zodra je uit de Randstad weg bent. Wat ik ook zo leuk vind, is dat je echt meteen contact met iedereen hebt. Ik kwam zaterdag bij het pontje aan in Nederhemert en Theo zag me eerst niet eens, die was in druk gesprek gewikkeld met de eigenares van het restaurant, die de ramen stond te zemen. En toen we vanochtend in ’s-Hertogenbosch uit de auto stapten, was er meteen een gesprek met mensen van de plantsoenendienst, die daar bezig waren. Ze komen meteen naar je toe, vragen waar je heen gaat, hoe lang je al onderweg bent, enz. Enig is dat voor zo’n kletskous als ik ben. Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel erg leuk is om zo’n tocht te maken, alleen dat lopen erbij, ja, dat zou nou toch eigenlijk niet moeten. Ik wilde al een volstrekt lege rugzak op mijn rug nemen met een schelp erop, ik dacht: “Dan maakt iedereen een praatje met me en ik hoef alleen maar te doen alsof ik ook loop”, maar dat mocht niet van Theo. Volgens mij is Theo strenger dan St. Jacob, die knijpt heus wel een oogje toe. Ik heb ook al gezegd, dat Theo van Sint Jacobus vast wel een eindje met de bus mag, maar ja, in ons hart blijven we Calvinisten natuurlijk en die doen zoiets niet!! Zielig vroeg ik Theo: “St. Jacobus gaat met jou wel mee, merk ik, maar wie past er intussen op mij?” Het antwoord was kort en bondig: “Toon”. Met die naam betitelen we thuis oneerbiedig St. Anthonius van Padua. Daar heb ik ook alle vertrouwen in, tenslotte hebben we in de loop der jaren al heel veel kaarsjes voor hem gebrand. Dus het zal ook hier thuis waarachtig wel goed gaan! En het is geweldig je man zo te zien genieten, hij heeft in anderhalve week een bruine kop gekregen en ziet er hartstikke goed uit. Ik hoop zo dat hij het mag halen!
Ik had, slim als ik ben, schone kleren meegenomen voor Theo om die om te ruilen en dan de vieze kleren mee naar huis te nemen. Fout natuurlijk, hij ging nou toch niet ineens van kleren wisselen? Bovendien moest ik niet denken dat hij vuile kleren had, want hij waste iedere avond. Goedgunstig werd mij wel toegestaan zijn kleren te wassen en ik mocht zaterdag ook even naar Zaandam rijden om nieuwe gidsen te halen. Dus zo reed ik zaterdag eerst van Maarn naar Giessen, toen van Giessen naar Zaandam om te wassen, de gids te halen en ook nog even een nieuwe waterfles te kopen, terwijl de was draaide. Vervolgens tufte ik naar Nederhemert en vandaar weer naar Maarn. Snappen jullie nou dat ik het druk heb? Dat ik tussendoor ook nog even tijd had om een muurtje in mijn huisje te schilderen, mag wel een wonder heten.
Nou hoop ik maar, dat ie eind volgende week in de buurt van Maastricht is en dan nog iets nodig heeft, want dan tuf ik ook nog even naar Maastricht. Daarna wordt het wat moeilijker, maar nu kan het nog even. En ik kan nog lang genoeg alleen zitten toch?

21,13 km – 30.637 stappen / totaal 127,94 km 183.125 stappen

Gisteren schreef ik wel enthousiast dat ik vanuit het internetcafé een mail stuurde voor de website, maar toen ik eenmaal aan het verzenden toe was, had dat nog wel wat voeten in de aarde. Want hoe ik ook op de verzendknop drukte, het ging niet. Nadat ik een poosje daarmee getobd had, heb ik toch maar hulp gevraagd aan iemand. En onmiddellijk stonden er toen een stuk of zes heel bereidwillige oorbeldragende en met kettingen getooide jonge gasten om me heen, die me vertelden dat ik in Outlook zat. Nou kon me dat niet schelen, ik vond alles best, maar het bleek dat ik via de securitymail van xs4all moest gaan. “Vindt u het goed als wij het even voor u doen?” zeiden zij en ik haalde opgelucht adem. Daarvoor moest ik toen mijn password hebben en…..dat wist ik! Alweer een wonder van Jacobus! Eensgezind draaiden zij toen de rug naar me toe, terwijl ik het password intikte en zo kwam alles goed. En toen herinnerde ik mij opeens, dat Marnix me dat al had gezegd. Nou ja, je kunt toch niet alles onthouden?
Over onthouden gesproken, ik ben ook ergens onderweg mijn waterfles vergeten, maar alla, daar komt wel weer een nieuwe voor. Het bleek heel moeilijk een overnachting in Gorinchem te vinden, maar mijn gastgezin wist wel een adres voor me in Bleskensgraaf te versieren, dus …. toch maar de Alblasserwaard. Ja Liesbeth, ik heb de heerlijke gier geroken, hoor! Overigens vond ik het wel een saai stuk, allemaal weilanden en alles hetzelfde. Ik heb de polders nu wel gezien.
Ik zit nu bij de familie van de Herik in Bleskensgraaf. Meneer is internationaal chauffeur geweest, dus kent ook alle namen uit het vervoer en dat is leuk. Mevrouw is lid van de Historische Vereniging, dus ik heb haar gevraagd of ze de ‘Zwijnenburgjes’ en de ‘Bergeijkjes’ kende, het voorgeslacht van Gery. De namen zijn er nog steeds en ze vertelde dat de Bergeijken allemaal zo goed konden schrijven en dichten. Dus nu weet Geer van wie ze het heeft. Genoeg stof tot praten dus.
Het lopen gaat uitstekend, er waren vanmiddag een paar buien, maar ik heb mijn poncho niet aan hoeven trekken. Morgen steek ik de rivier over en loop Noord-Brabant in. Gery komt me dan ophalen en dan is mijn volgende overnachting dus op ons ‘landgoed’ in Maarn. Zaterdag brengt en haalt ze me dan en dan ben ik van plan om zondag maar eens een rustdag te nemen. Tot na Pasen dus!

19 km – 27.000 stappen / totaal 106,81 km – 152.488 stappen

Ik zit nu in een internetcafé in Schoonhoven. Een rotherrie om me heen, dus ik kan me nauwelijks concentreren om iets zinnigs te schrijven. Vandaag ben ik om half tien vertrokken uit mijn ’stulp’. Na een groots ontbijt met van alles en nog wat extra in de tas op pad. Weer eindeloze grasdijken en nog weidsere weilanden in het Groene Hart van Holland. Moeten ze inderdaad laten zoals het nu is, want het is gewoon prachtig, zoals moeder Groot dat zou zeggen. Mooi weer, maar erg fris als je tegen de wind in moet lopen. In Haastrecht heb ik een kop koffie genomen met appeltaart en veel extra slagroom van de eigenaresse. “Dat is om op krachten te blijven”, werd er bij gezegd. In Haastrecht heb ik ook extra prepaid voor de mobiel gekocht. Ik heb nu weer voldoende voorlopig. Ca 5 km voor Schoonhoven stond vermeld dat de weg afgezet was wegens werkzaamheden. Ik had dan ca 5 km extra moeten lopen, maar ben toch maar doorgelopen, omdat ik vermoedde dat een voetganger er wel door zou kunnen. Dat is natuurlijk een risico, want als het niet lukt moet je 4 km teruglopen en toch die 5 km extra. Maar ja, men was een duiker aan het bouwen en wandelaars en fietsers konden over platen balanceren naar de overkant.
Daarna was het nog maar kort naar mijn overnachtingsadres in Schoonhoven. Daar heb ik mijn rugzak neergezet en ben naar het centrum van Schoonhoven gelopen.
Leuke oude stad.

Hier ga ik ook eten straks, want er zijn wel wat restaurants die mijn bezoek waard zijn, denk ik. Tenslotte verwacht Danielle al dat ik mij iedere avond uitgebreid tegoed zal gaan doen. Klopt dus!! Maar ik doe er ook wat voor, hoor!! De calorieën vliegen eraf.
Morgen wil ik de route door de Alblasserwaard laten voor wat-ie is. Ik ken die omgeving wel van vroeger en ik zou minstens 31 km moeten lopen voor er een mogelijkheid tot overnachting is. Nu wil ik rechtstreeks via de gewone verkeersweg van Nieuwpoort naar Gorinchem lopen. Daar hoop ik vanavond nog een plekje te reserveren. En dan ga ik vrijdag toch echt Holland verlaten om naar Woudrichem te gaan!
Ik heb natuurlijk ook alle reacties gelezen op de site. Overigens: wat doet die schat dat toch geweldig, niet? Wat een deskundigheid!! Daar wordt vast weer erg veel tijd aan besteed.
Voor wat betreft de INR: Ik doe gewoon wat jullie me geleerd hebben: behapbare brokken maken en stap voor stap. Zo eenvoudig was het toch??? Maar ik ben er nog niet, hoor!! In ieder geval weer heel leuk iets van jullie te horen.
Nou, hier laat ik het bij, want ik word hier zenuwachtig van dat kabaal. Als je heel de dag in de natuur bent, kan je hier niet meer tegen. Of worden we oud misschien???

25 km – 36.253 stappen / totaal 87,81 km – 125.488 stappen

Het is vandaag weer lekker gegaan. Ik heb door eindeloze polders gelopen, wilde in Zwammerdam iets gaan eten, maar er was niets. Dus toen ben ik maar doorgelopen naar Reeuwijk, waar ik een kop tomatensoep heb gegeten en een boerenpannenkoek, waarvan ik het einde niet kon zien. Met een volle maag ben ik toen over een dijk dwars door de Reeuwijkse plassen gelopen en dat was supermooi. Jammer dat er geen zonnetje bij scheen, maar het is de hele dag droog gebleven, dus mij hoor je niet mopperen. ’s Middags begint mijn enkel wel een beetje op te spelen, maar alla, er staat ook veel gewicht op natuurlijk en ’s morgens is het weer over. Om half vijf was ik in Driebruggen en nu zit ik in een chalet in de tuin van mijn gastgezin met openslaande deuren en een zitje in de tuin. Het is nu wel te koud om buiten te zitten, maar binnen heb ik de beschikking over een woon-slaapkamer, een ingebouwde keuken en een douche. Daar ga ik straks onder staan met mijn kleren onder mijn voeten, dan zijn die ook meteen weer gewassen en kunnen aan het droogrekje, dat ook al aanwezig is. Kortom, ome Theo zit er zeer comfortabel bij!

13,31 km – 18.450 stappen / totaal 62, 81km – 89.235 stappen

Het was prima wandelweer vandaag en Han bracht me terug naar de route, zodat ik om negen uur weer aan de wandel was. Het was een prachtige tocht door het groene hart en de koffie in het wandelaarscafé (‘gastvrij voor wandelaars’ staat op de deur) smaakte lekker. Mijn brood heb ik aan de kant van een sloot opgegeten en de afstand viel reuze mee. Om half drie was ik al bij mijn gastvrouw in Alphen aan de Rijn. Deze was niet thuis, maar had me telefonisch verteld waar ik de sleutel kon vinden en binnen lag een briefje op welke kamer ik moest zijn. Zoveel vertrouwen hebben mensen in je, dat ze jou als wildvreemde in huis laten. Op mijn bed lag ook nog een briefje: ’Dit is uw bed. Tot zo!’
Dus nu heb ik al keurig mijn wasje gedaan en ga op zoek naar een bed voor morgen in de omgeving van Haastrecht. Ik heb het uitstekend naar mijn zin. Onderweg is een fotograaf een stukje meegelopen, maar hij wilde geen foto maken, want hij fotografeerde geen ‘toeristen’. Ik zei nog dat ik nu dat hele eind gelopen had om op de foto te mogen, maar hij was onverbiddelijk. Nou ja, van Geer hoorde ik dat mijn foto levensgroot in het Noord Hollands dagblad staat, dus zo is het wel weer mooi genoeg!

31,5 km – 45.045 stappen 45045 / totaal 49,5 km – 70.785 stappen

Vanmorgen vertrok ik om negen uur, door mijn gastfamilie rijkelijk voorzien van brood voor onderweg. Het weer was prima vandaag, dus dat was tenminste al een vooruitgang. De route in Amsterdam is erg slecht aangegeven, zodat ik een paar keer ben misgelopen. Onderweg kwam een echtpaar mij hijgend achternagelopen met de vraag of ik echt al op weg was naar Santiago of dat ik liep te oefenen. Hun zoon vertrekt namelijk op eerste Paasdag voor dezelfde tocht, dus ze waren erg nieuwsgierig. Leuk, zulke ontmoetingen.
Om kwart over vijf kwam ik aan bij Anneke en Han, mijn vroegere collega, waar ik vannacht onderdak krijg. Ik heb lekker gedoucht en zit er nu weer schoon en pedant bij. Omdat ik een paar ‘ommetjes’ gemaakt heb, heb ik vandaag 31,5 km gelopen, iets meer dan de verwachting was en Han vertelt me nu natuurlijk hoe ik een veel kortere weg had kunnen lopen. Maar ja, je hebt wandelbloed of niet. Mijn voeten zijn nu wel moe, maar ik heb geen blaren, dus morgen opgewekt weer verder.