Nou, van slapen kwam niet zoveel. De hele nacht was er een gigantisch kabaal in de bar, zodat van de weeromstuit de koeien ook begonnen te loeien. Om half zes vertrok de eerste pelgrim al. Dan ben je vanzelfsprekend zelf ook wakker en van schrik vertrok ik toen ook maar vroeg: om kwart voor zeven! Omdat de bar de hele nacht open was geweest, kon ik daar ook al vroeg een ontbijt scoren, terwijl de laatste dronkelap nog stond uit te huilen bij de kroegbaas. De hele vloer lag bezaaid met glas en bier, maar de ochtendkoffie smaakte perfect. Ik ging op pad in het stikkedonker, je kon geen hand voor ogen zien. De eerste kilometers gingen over een holle weg, dus ik moest met mijn stok in het donker voelen waar het pad liep.
Na een uur werd het licht en zag ik een fantastische zonsopgang.
De eerste bar voor de koffie kwam na 6 km, daarna ging het over heidevelden, heuvel op en heuvel af, maar 15 km geen enkele gelegenheid voor koffie of iets anders. In Cee ben ik langs de gewone weg gaan lopen, langs het hotel waar Gery en Marnix sinds twee dagen verblijven.
Gegeten heb ik in een bar langs de weg en daarna liep de route steeds langs de kust met uitzicht op de zee en mooie strandjes. Al snel zie je dan Cabo Fisterra, het doel van vandaag en het doel van de reis. Dat motiveert je om te lopen enerzijds, want je ziet het doel. Maar……… Je weet ook dat het bijna afgelopen is en dat dit de laatste meters zijn en dat motiveert je dan eigenlijk weer niet om door te lopen, maar om lijn te trekken en uit te stellen. Het is duidelijk een heel dubbel gevoel.
Vlak voor Fisterra gaat de route over het strand. In de albergue van Fisterra heb ik mijn certificaat afgehaald voor de Camino Santiago–Cabo Fisterra. Toen was er alleen nog het allerlaatste stukje: de weg omhoog van Fisterra naar Cabo Fisterra, een wandeling van nog ongeveer 3 km. Vooral op dat stuk gaan je gedachten terug naar wat je nu allemaal in de afgelopen maanden gelopen en beleefd hebt vanaf Limoges.
Gery en Marnix stonden al op de uitkijk. Bij een standbeeld van een pelgrim kom je door de bocht en dan zie je de vuurtoren heel dichtbij ineens.

Na een toch weer emotionele begroeting heb ik eerst een foto laten maken bij kilometerpaal 0,00 en daarna was er weer het symbool van het afleggen van je oude leven en het begin van je nieuwe leven: het verbranden van je kleren.

’s Avonds hebben we met zijn drieen (en uiteraard veel andere pelgrims) op de kaap naar de zonsondergang gekeken en de zon letterlijk in zee zien zakken. Een indrukwekkend gezicht en dan te weten dat eeuwen geleden mensen hier al naar toe kwamen om de zon onder te zien gaan en dan dachten dat de zon naar de onderwereld ging.

Een mooie wandeling is voltooid.