Het was vanmorgen weer klimmen, klauteren, glijden en wat niet meer. Toen ik eenmaal op 600 m hoogte was, was het mistig en zag ik niets. Trouwens, er zijn hier prachtige vergezichten, maar je kunt geen moment je aandacht laten verslappen, je moet heel goed op het pad letten, anders stap je mis. Ik heb ook bijna niet kunnen filmen, want dan sta je tegen een rotswand geklemd en ik heb het hart niet om dan capriolen uit te gaan halen. Er zijn geen plekken waar je uitgebreid kunt gaan zitten of zo. Kortom, ik vind het een heel zware route en het gekke is dat je dat niet uit de gids kunt halen. Daar staat zelfs in dat je bij elke weersomstandigheid het pad kunt volgen. Nou, ik heb mazzel gehad dat het droog was, want ik zou er voor geen goud willen lopen als het regent. Gisteren ontmoette ik een Duits meisje dat dezelfde route loopt en die vroeg aan mij: “Bent u ook zo bang geweest?”
Maar goed, ik kwam veilig in Olhette, de gîte was dicht en er hing een bordje dat hij ook vol was. Ja, daar was ik al bang voor. Dus ik stond op mijn kaartje te kijken wat ik nu doen moest, toen er twee jongens van de boerderij aan de overkant kwamen en vroegen of ze me konden helpen. “Ja”, zei ik, “ik moet eigenlijk naar Hendaye”. “Geen probleem”, zeiden de vriendelijke jongens, “daar gaan wij net naar toe, dus stap in”. Ik was het klimmen, klauteren en glijden van deze route zo zat, dus beschouwde dit maar als een vriendelijke boodschap van Jacobus en ben als een haas ingestapt. Of ik nu veel veiliger was, valt te betwijfelen, want er werd stevig gereden door de heren. Maar ze zetten me keurig af bij een camping en daar kreeg ik zowaar ook een plekje, dus daar zit ik nu. Ik heb zelfs elektriciteit, dus wie doet me wat. Ik kan hier alleen niet eten, er is niets, daarvoor moet ik een half uur lopen, dan zijn er restaurants. Maar goed, als dat het ergste is? Ik ben al lang blij dat de etappe ‘GR 10′ afgelopen is. Het laatste stukje heb ik dan wel niet gelopen, maar in eerste instantie zou ik het hele stuk per trein doen, net zoals twee jaar geleden, dus ik mag toch wel tevreden zijn.
Morgen blijf ik hier een dagje luieren, dat heb ik zo langzamerhand wel verdiend, vind ik. Daarna kom ik weer op de pelgrimsroute en dat vind ik leuker. Er loopt daar ook ander publiek dan op een GR. Logisch natuurlijk, hier loopt men een dagje met een klein rugzakje en gaat het later om de stoere verhalen: hoe hoog het was en hoe moeilijk het pad. Niet dat de mensen minder aardig zijn, maar je hebt andere gesprekken.
Goed, eerst even uitrusten….