Nou, moeder heeft nog net even tijd om een berichtje te schrijven en dan is het weer bedtijd. Geloof het of niet, maar ik kom nog steeds tijd tekort en ik weet absoluut niet waar ik het dan druk mee heb. Vrijdagavond dacht ik: “Een heel weekend, zeeën van tijd, wat zal ik eens gaan doen?” en nu is het zondagavond en ik ben niet verder gekomen dan die gedachte. Marnix en ik zijn heel blij dat Theo het naar zijn zin heeft en we genieten daarvan mee. En verder doe ik een boodschap, een wasje, een afwasje, zet Theo’s verhaal op de website en hup, de dag is weer voorbij. En ja, ik heb dit weekend ook eten gemaakt voor mezelf, goed hè? Verder vraagt natuurlijk iedereen die de website niet ziet hoe het met Theo is en waar hij nou is en zo. Leuk, die belangstelling. Vanmiddag was ik bij de bloemenman bij de begraafplaats en werd door hem in sappig Amsterdams begroet: “Ik stond al op je te wachten, schat, want ik ben zo benieuwd hoe het met je man gaat!” Kortom, het thuisfront redt zich wel!

Hoe gaat het met het thuisfront? Nou, dat valt nog niet mee, als je al jaren gruwelijk verwend bent door je man en je staat er dan in je eentje voor. Ik verbeeld me dat ik het druk heb zelfs, terwijl ik in werkelijkheid niet zoveel uitvoer, geloof ik. Je moet alleen overal aan denken: “Is de verwarming wel uit? Wanneer komt de vuilnisman ook alweer? Wat moet ik nou weer voor boodschappen halen?”, enz. Alles moet nog even wennen natuurlijk, maar het gaat allemaal goed. Ik vermaak me prima alleen en ik geniet van de enthousiaste verhalen die Theo vertelt. Het enige dat me echt zwaar valt, is in mijn eentje zitten eten. Dat vind ik gewoon afgrijselijk en meestal rommel ik maar een beetje aan, zodat het op eten lijkt. Maar wat is er nou voor lol aan om te koken voor jezelf? Voor wie ongerust mocht worden: Ik val heus niet van de graat, lijd ook geen honger en denk aan mijn vitamientjes, hoor!
De afgelopen dagen ben ik weer verwend natuurlijk, want ’s morgens bracht ik Theo weg en ’s avonds haalde ik hem weer op. “Ja, zo kan ik het ook”, hoor ik jullie denken, maar ik heb er lekker even van genoten. Het is heel grappig om je man ergens heen te brengen en hem dan ’s avonds weer ergens anders op te halen. Ik stel ‘Truus’ in op een grote plaats om te beginnen en als ik daar dan vlakbij ben, bel ik Theo en die vertelt dan waar hij zit. En dat is iedere keer zo goed gelukt, dat we precies op hetzelfde moment aankwamen. Verder heb ik nu door streken en plaatsen gereden, waar ik nog nooit geweest was en heb ontdekt hoe mooi Nederland is, zodra je uit de Randstad weg bent. Wat ik ook zo leuk vind, is dat je echt meteen contact met iedereen hebt. Ik kwam zaterdag bij het pontje aan in Nederhemert en Theo zag me eerst niet eens, die was in druk gesprek gewikkeld met de eigenares van het restaurant, die de ramen stond te zemen. En toen we vanochtend in ’s-Hertogenbosch uit de auto stapten, was er meteen een gesprek met mensen van de plantsoenendienst, die daar bezig waren. Ze komen meteen naar je toe, vragen waar je heen gaat, hoe lang je al onderweg bent, enz. Enig is dat voor zo’n kletskous als ik ben. Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel erg leuk is om zo’n tocht te maken, alleen dat lopen erbij, ja, dat zou nou toch eigenlijk niet moeten. Ik wilde al een volstrekt lege rugzak op mijn rug nemen met een schelp erop, ik dacht: “Dan maakt iedereen een praatje met me en ik hoef alleen maar te doen alsof ik ook loop”, maar dat mocht niet van Theo. Volgens mij is Theo strenger dan St. Jacob, die knijpt heus wel een oogje toe. Ik heb ook al gezegd, dat Theo van Sint Jacobus vast wel een eindje met de bus mag, maar ja, in ons hart blijven we Calvinisten natuurlijk en die doen zoiets niet!! Zielig vroeg ik Theo: “St. Jacobus gaat met jou wel mee, merk ik, maar wie past er intussen op mij?” Het antwoord was kort en bondig: “Toon”. Met die naam betitelen we thuis oneerbiedig St. Anthonius van Padua. Daar heb ik ook alle vertrouwen in, tenslotte hebben we in de loop der jaren al heel veel kaarsjes voor hem gebrand. Dus het zal ook hier thuis waarachtig wel goed gaan! En het is geweldig je man zo te zien genieten, hij heeft in anderhalve week een bruine kop gekregen en ziet er hartstikke goed uit. Ik hoop zo dat hij het mag halen!
Ik had, slim als ik ben, schone kleren meegenomen voor Theo om die om te ruilen en dan de vieze kleren mee naar huis te nemen. Fout natuurlijk, hij ging nou toch niet ineens van kleren wisselen? Bovendien moest ik niet denken dat hij vuile kleren had, want hij waste iedere avond. Goedgunstig werd mij wel toegestaan zijn kleren te wassen en ik mocht zaterdag ook even naar Zaandam rijden om nieuwe gidsen te halen. Dus zo reed ik zaterdag eerst van Maarn naar Giessen, toen van Giessen naar Zaandam om te wassen, de gids te halen en ook nog even een nieuwe waterfles te kopen, terwijl de was draaide. Vervolgens tufte ik naar Nederhemert en vandaar weer naar Maarn. Snappen jullie nou dat ik het druk heb? Dat ik tussendoor ook nog even tijd had om een muurtje in mijn huisje te schilderen, mag wel een wonder heten.
Nou hoop ik maar, dat ie eind volgende week in de buurt van Maastricht is en dan nog iets nodig heeft, want dan tuf ik ook nog even naar Maastricht. Daarna wordt het wat moeilijker, maar nu kan het nog even. En ik kan nog lang genoeg alleen zitten toch?

De laatste weken heeft hier thuis uiteraard alles gedraaid om de komende voettocht van Theo naar Santiago. We zijn er druk mee geweest; Theo om te zorgen dat alles klaar was en ik om allerlei ingewikkelde zaken als foto’s en films, die hij zal opsturen, op de computer te leren zetten. Overal liggen nu papiertjes met aanwijzingen.
Je leeft er allebei dus naar toe, maar ‘t gekke is dat je je tegelijkertijd niet goed kunt realiseren dat het nu echt zal gaan gebeuren. Toen we vanmorgen opstonden, kon ik me gewoon niet voorstellen, dat dit voorlopig onze laatste ochtend samen zou zijn en ik dus morgenochtend in mijn eentje zit te ontbijten.
Het is wel geweldig leuk te zien hoe iedereen meeleeft en belangstelling toont. Al die doordachte cadeautjes, al die mensen die nog even gedag komen zeggen en het allerbeste wensen. Ik geniet ervan dat het nu eens helemaal om hem gaat, dat heeft hij zeker verdiend.

En dan ineens is het zover en stapt je man de deur uit. Dan mag je hem nog even ontmoeten bij het laatste kopje koffie in het Kunstcentrum en ook dat is leuk. Het is leuk om te zien hoe Theo het daar naar zijn zin heeft en zich er thuisvoelt. En, eerlijk is eerlijk, ik ben apetrots op hem als ik hem zo zie en weet aan welke onderneming hij gaat beginnen. Wie had dat een paar jaar geleden kunnen denken??
Met alle goede wensen en de belofte dat het Kunstcentrum zijn schoenen zal sponsoren, stappen we dan ook hier de deur uit. Marnix, Ton en Suzanne lopen met hem mee naar de pont en ik wacht hen daar op, want ook meelopen doe ik maar niet, ik zou na vijf minuten al een last zijn in plaats van een lust.

De pont ligt al te wachten en na nog een laatste “Veel geluk en heel veel plezier” verdwijnt hij dan letterlijk uit je gezichtsveld.

En je denkt bezorgd: “Wat kan er allemaal niet gebeuren?”, maar het allerlaatste dat we nog in de verte zien, is de Jacobsschelp achter op zijn rugzak en als dat geen goed teken is, weet ik het niet meer!

Ja, zo gaat dat dan…… Je zegt in een nietsvermoedend ogenblik tegen je man, die het al jaren heeft over een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela: “Daar heb je het nou al jaren over, doe het dan eens een keer!” en voor je het weet, betreed je een andere wereld. Om een eenvoudig voorbeeld te noemen: Voor mij waren sokken dingen, die je ’s morgens half slapend aan je voeten doet en blij bent als de hiel van onderen zit in plaats van aan de bovenkant. Als je bij C & A of zo bent, ruk je zo’n pak van 4 paar voor € 10 uit de bak en kun je weer een tijdje verder. Inmiddels weet ik nu dat dit een uitermate oppervlakkige opvatting is, want sokken zijn helemaal geen ‘dingen’, sokken zijn SOKKEN en die kies je uiterst zorgvuldig, daar doe je uren over en je hebt linker- en rechtersokken! Ik moest daar de eerste keer erg om lachen, tot ik bij de kassa € 35 moest neertellen! In mijn onschuld beschouwde ik wandelen als een hobby die bijna niets kostte, maar ik weet nu dat een weekje Tenerife minder kost!
Alles hier staat nu in het teken van de pelgrimstocht en de stemming is wisselend. De ene dag hoor ik naast mij mompelen, dat het niet doorgaat, want “lopen met zo’n enkel, dat wordt niks” en als ik de rugzak dan maar weer op zolder wil gaan brengen, blijkt ineens dat die slechte enkel slechts een rimpeling in de vijver is, waardoor een echte wandelaar zich niet laat tegenhouden! De wandelsport: ik zie het, maar doorgrond het niet! Jaren geleden heb ik eens 6 km gewandeld en toen ik thuis kwam, had ik niet een paar blaren, nee, ik had twee voetzolen vol blaren en als ik terugdenk aan die barre tocht, herinner ik mij hoe ik voortstrompelde in wanhoop. Nog dagen heb ik mij het hoongelach van mensen moeten laten welgevallen, die mij toch eerst zeer bezorgd hadden gevraagd waarom ik zo vreselijk moeilijk liep. Sindsdien heb ik mij afgevraagd waarom er geen parkeerplaats naast het toilet thuis was, zodat ik mij daar per auto heen kan begeven. Als ik nu hoor hoeveel dagen het kost om in Maastricht te komen, zeg ik troostend: “Joh, dan breng ik je daar toch even met de auto heen?” Fout!!
Wie nu denkt dat Theo op enige steun van het thuisfront niet hoeft te rekenen, heeft het echter mis. Ik sta voor de volle 150 % achter hem en zal alles doen om hem te helpen. Als je een droom hebt en je hebt een kans om die droom waar te maken, moet je dat doen, vind ik. Je moet het in ieder geval proberen. Ik vind het ook jammer voor Theo, dat ik die droom niet heb. Soms zit het leven echter toch wel logisch in elkaar, want laat ik nu net een hobby hebben die je zittend achter de computer uit kunt voeren!
Je begrijpt dus, dat ik thuis zal blijven en dat is ook een hele ervaring. Elke avond thuiskomen in een leeg huis, niet aan tafel kunnen schuiven, maar je eigen potje moeten koken, niemand om bij uit te huilen als het tegenzit. Maar ook: eten wat ik lekker vind en Theo niet, mijn eigen gang gaan en doen waar ik op dat moment zin in heb.
Hoe het ons beiden zal vergaan? De tijd zal het leren!!