Vanmorgen vrij vroeg zat ik alweer in de bus van de Monte de Gozo naar Santiago. In de bus had ik een geanimeerd gesprek met twee Chinese meisjes. Zij spraken goed Engels (vast van Melina geleerd), het ene meisje sprak ook Duits en dan spraken ze allebei ook nog Chinees. Ik ben door hen uitgenodigd om de Chinese Muur te lopen, als ik lef heb. Dat is ongeveer 8000 km, dus ik kan vooruit. En ik moet van hen onderweg alleen Chinees eten en, zoals ze zeiden: “Dat Chinese eten is lang zo lekker niet als bij de Chinees in Amsterdam. Wat kun je daar lekker Chinees eten!”
In Santiago heb ik op mijn gemakje ontbeten, toen ben ik naar het plein voor de kerk gelopen, een filmpje gemaakt en daarna de stoep af richting Fisterra. Van de branden van vier jaar geleden is niets meer te zien, alles is weer prachtig groen. En het weer is ook prachtig, een strakblauwe hemel met in de verte een paar wolkjes. Ik was alleen vergeten hoe steil het hier is. Het was weer echt klimmen en klauteren geblazen.
De commercie heeft ook hier toegeslagen. Vorig jaar was er op de hele route van vandaag maar één café, nu is er elke 5 km wel een bar of café. En in Negreira, mijn stopplaats voor vandaag, was maar één herberg en een klein hotel. Nu zijn er vier herbergen en het hotel is uitgebreid. De mensen hebben gelijk natuurlijk, ze willen ook een graantje meepikken. En één herberg was ook veel te weinig, er moesten mensen buiten slapen omdat het allemaal vol was.
Voor mij heeft de concurrentie, die er nu natuurlijk ook is, voordelen. Vorig jaar kostte een tweepersoonskamer in het hotel € 45, nu kost een driepersoonskamer € 32. Wel werd mij vriendelijk verzocht om maar één bed te gebruiken. Alsof ik van plan zou zijn om halverwege in een ander bed te gaan liggen.
Nog een paar dagen en dan zit het erop, dat is altijd dubbel: ik vind het fijn om weer naar huis te gaan en jammer dat het weer voorbij is. Zoals ik tegen een Fransman zei, die daar erg om moest lachen: “Ik verheug me erop naar huis te gaan, maar nu nog niet”.