Nou, hier dan een berichtje van mij nu ik toch in de Bibliotheca van Ansiao zit, gezellig tussen allemaal tieners, die spelletjes zitten te doen omdat het nog vakantie is hier.

Ik was vanmiddag op tijd in mijn kamertje omdat ik vandaag maar 15 km gelopen heb. Vanmorgen ben ik om acht uur gestart in de mist en …. kou en daarom heb ik voor het eerst in de lange broek gelopen. Heel even maar, hoor, want een uur later stond de zon alweer vlammend aan de hemel. Dus… weer insmeren (ja dat doe ik tegenwoordig) en pet op, want ik heb een heilig ontzag gekregen voor de zon. Zij heeft mij klein, heel klein gekregen. Maar goed, het is mooi weer, dus ik mag niet klagen.

Dat deed ik wel na ongeveer 10 km, want mijn linkervoet ging weer behoorlijk opspelen. Maar….. toch niet zo erg als eergisteren. Nou heb ik ook minder gelopen natuurlijk, maar toen ik het verband vernieuwde bleek inderdaad dat het bovenste plekje bijna dicht was gebleven. Misschien gaat het andere ook wel weer een beetje dicht, dat hoop ik tenminste. Want ik ben heel blij met alle lieve en goedbedoelde adviezen, maar feit blijft dat de schoenen gewoon ergens knellen. En daar kan ik zo snel geen oplossing voor vinden onderweg. Maar ik ben wel echt blij dat iedereen zo meedenkt.
Ik moet tegelijk ook bekennen dat ik onderweg een heel klein mannetje ben, dat alleen maar aan zijn voet denkt. Maar dat wil ik niet, want daarvoor is deze hele reis me veel te lief. Ik geniet van het gerommel in alle talen met de Portugezen die heel aardig zijn. En vandaag heb ik mijn eerste medepelgrims ontmoet. Weliswaar waren het vier Italianen, maar toch. Zij zijn op de fiets onderweg naar Santiago de Compostela en moeten nog vijf dagen. Verdere wandelaars zie ik nog steeds niet. Ook zie ik geen pelgrims onderweg naar Fatima. Die zouden massaal langs de weg moeten lopen in omgekeerde richting dan, maar ik heb ze nog niet gezien.

Ik ging net hier in Ansiao naar het Centro Cultural. Ik heb drie keer de weg gevraagd, maar drie keer verstonden de Portugezen mijn mooie Portugees niet. Snap je dat nou? Maar goed, ik kwam er en voor de deur zat een meisje met een laptop op haar knieën en een donkere jongen naast haar, die ze Engels aan het leren was. Nou, dan maak je zo een praatje en blijkt dat het meisje uit Kroatië komt en hier vier weken vrijwiliigster is in een kamp voor vluchtelingen uit Afrika. De donkere jongen kwam uit Nigeria. Ik vroeg of er binnen een PC was, maar nee, dan moest ik naar de Bibliotheca.
Daar zit ik dus nu en omdat ik op de PC wilde, werden twee meisjes door de Portugese mevrouw die hier de scepter voert, onverbiddelijk weggestuurd. Het Kroatische meisje kwam ook weer binnen en toen hebben we nog een gezellig gesprekje gevoerd, alledrie in een taal die niet de onze was.

O ja, de baas van het restaurant waar ik slaap is vroeger coureur geweest en heeft in dezelfde
jaren de Tour de France gereden als onze Joop Zoetemelk. Hij begroet mij nu ook
steeds met “Ola, senor Zoetemelk”, wat hij dan ongeveer uitspreekt als ‘Zwoeétemelk”.
Dus ik zit hier goed. Ik heb een kamertje boven een restaurant en toen ik hier aankwam, zag ik zoveel mensen uit het restaurant komen, dat het wel goed moet zijn, dus vanavond ga ik er eten.
Morgen moet ik 20 km lopen, dus ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Nou ja, gaat het niet, dan maar weer het laatste stuk, gezeten op mijn achterste. Het is niet anders.