39,76 km – 56.804 stappen / totaal 2740,98 km – 3.936.544 stappen
Overmoed en hoogmoed, dat waren vandaag mijn (pekel)zonden. Vanmorgen ben ik weer fris en monter op stap gegaan, zo fris en monter, dat ik om twaalf uur de etappe van 20 km al achter de rug had. Toen begon de overmoed, want ik dacht: “Wat doe ik hier zo vroeg? Laat ik nog maar een stukje verder lopen.”
De volgende etappe was 17 km en op de hele etappe was geen enkele plaats waar je kon stoppen. Sterker nog, er was helemaal niets, zelfs geen punt om water te tappen. Het was gewoon een hele lange, rechte weg met kleine boompjes, die geen schaduw gaven. In de gids staat dat, als je na wilt denken, dit het goede stuk daarvoor is, omdat het landschap verder zo saai en eentonig is. Dat is ook zo, het is een saai landschap, maar toch vond ik het erg mooi en fascinerend. Je zag geen kip, ik heb uren gelopen zonder ook maar iemand voor me of achter me te zien en ik vond het fantastisch! Onderweg kwam ik langs een schitterende kerk. Hij was van binnen ook erg mooi, maar in het portaal was Christus gebeeldhouwd in een mandorla (een soort ereboog om hem heen). Om die mandorla waren de symbolen van de vier evangelisten en daaronder vierentwintig musici met allemaal een verschillend instrument. Prachtig was dat.
Maar goed, ik was natuurlijk wel blij dat ik er uiteindelijk was. Ik zag de refugio al, maar toen stak na de overmoed de hoogmoed de kop op. Ik dacht namelijk: “Ik ga niet in een refugio, ik neem vandaag een hostal”. Dus ik ga op zoek naar dat hostal: lopen, lopen, lopen, maar ik kon het niet vinden. Op straat was niemand, alleen ik en uiteindelijk zag ik een oud baasje voor zijn huis zitten. Dus ik ernaar toe en ik vraag hem naar het hostal. Met veel armzwaaien en heel veel woorden en veel wijzen legde hij me iets uit, waarvan ik begreep dat dat de richting was die ik gaan moest. Dus ik ga opnieuw lopen, en lopen, en lopen…. Na 2 km dacht ik: “Dit is niet goed, dit kan niet goed zijn”, maar om nu weer 2 km terug te lopen is ook zo wat. Dus toen ben ik maar verder gelopen. Het was nog 7 km naar Ledigos, waar ik kon overnachten, maar aan het einde van je dag is 7 km nog heel veel, dat kan ik je verzekeren.
En als straf voor mijn hoogmoed slaap ik nu …… in een refugio van leem. Geer zou, als ze dit zag, spontaan gaan zingen: “Een huis van hout, een huis van steen, ‘t gaat alles met de wereld heen”, maar ik voel me overal thuis of het nu een groot paleis is of een arme stulp.
Gelukkig toonde Gery het benodigde medelijden met me, maar eerlijk gezegd, eigenlijk zijn dit juist leuke dingen die je meemaakt, vooral omdat je niet van tevoren weet waar je terechtkomt. En dat leem klinkt nu wel armelijk, maar hier is alles van leem, dus zo bijzonder is het nu ook weer niet. Ik heb hier wel weer eens voldoende gegeten: soep, vlees en dessert. Als de maag weer vol is, de was te drogen hangt en het zweet weer afgewassen, is alles weer goed.
Er zijn hier drie jongens uit Boxmeer op de fiets en die zijn over vijf dagen al in Santiago. Ik ga er iets langer over doen, maar ik nader de eindbestemming! Nu ga ik naar bed, want zoals jullie weten, moet een pelgrim vroeg in de morgen weer op. Welterusten.
Hoewel hoogmoed voor de val komt, denk ik niet dat je nu nog gaat vallen, dan was dat al lang gebeurd. Gelukkig dat je er weer als een mens begint uit te zien, maar vooral dat je je vet kwijt bent, want dat is pas een echte pelgrim, die hoort mager te zijn van de ontberingen. Zo zie je maar, de Heer woont in een huis van steen en de mensen in een huis van leem, maar dat is denk ik toch wel bedacht door de mensen net als de paus, die in een pausmobiel rijdt, terwijl zijn grote baas het op een ezel deed.
Theo, dat Sint Jacob je mag helpen op je verdere wegen, wij denken aan je.
Ha Theo,
Nog steeds genieten we iedere dag van je verhalen. Dat van de vlooien vond ik een juweel om te lezen. Ik besef wel dat het voor jou minder was, maar wat een verhaal en nu dit weer. Elke dag iets anders. En jij beleeft het echt. Je hebt een schitterende kijk op alles .
We wensen je nog een goede reis toe en moge de laatste loodjes niet te zwaar wegen.
Ja, ik ken dat, dan denk je: “Het is nog te vroeg” en loop je nog een stukje, maar ongewild wordt dat stukje steeds langer en langer. Maar de voorspelling die je deed in de Morvan komt wel uit. Toen vertelde je al dat je vanzelf stukken gaat lopen boven de 30 km, die dan net zoveel energie lijken te kosten als toen de 25 km.
Gelukkig heb je niet het weer uit de Morvan, wat wij niet helemaal kunnen zeggen, want hier wordt het, naast al het water dat naar beneden komt, steeds kouder.
Jou hoor ik niet meer over koude nachten. Is het qua temperatuur weer verbeterd?
Groetjes en veel plezier.
Our thoughts are with you – we were told about your epic pilgramage by Jaap Jan at Carol & Hans’s house on 39th July (their lst wedding anniversary) It was extremely hot in Ammerstol but hope you were cooler
Best wishes
Hoi,
Ik zie dat er ook al buitenlanders je site lezen. Het wordt nog wat voor je.
Door je verhalen te lezen, leven wij ook met je mee.
Nog gefeliciteerd met jullie trouwdag (Gery dus ook!) en wat goed van je dat je toch voor de traditionele rozen hebt gezorgd. Heel goed van je.
Nou, loop ze dat laatste stukje en voorzichtig.
“Denk om de tram”, zou Pa zeggen.