Vanmorgen heb ik uitermate hartelijk afscheid genomen van mijn Zwitserse en Amerikaanse vriendin. Er is een tijd van komen en van gaan en ik ben blij weer aan de wandel te zijn. Ik loop nu een stukje de Via de la Plata. Ik ben een eindje opgelopen met een Engels echtpaar uit Londen. Zij doen de Via de la Plata in drie jaar en zijn nu aan het tweede stuk bezig. Alles is door hen goed georganiseerd, want zij laten door een reisbureau van tevoren alle overnachtingen boeken. Dan heb je natuurlijk wel de zekerheid dat je overal een slaapplaats hebt en hoef je niet in een sportcentrum in de gymzaal te overnachten. Aan de andere kant ben je dan ook verplicht om elke dag op de gereserveerde plaats te zijn. Je kunt niet afwijken.

Ik wandel hier weer over hele lange wegen, van heinde en ver zie je alles en iedereen aankomen. Ik zag onderweg in de verte een fourwheel drive jeep aankomen en toen deze dichterbij kwam, zag ik dat daar een hele mooie dame in zat. Ze stopte bij elke pelgrim, dus ook bij mij en gaf iedereen een kaartje met het adres van een casa rural, waar je kunt overnachten. Dat leek me wel wat, dus toen ik om één uur in Montemarte aankwam, ben ik daarnaar op zoek gegaan. Dat valt niet mee, want Montemarte is een dorp, waar soms straatnamen staan, maar meestal niet. Ik had wel een adres, maar waar dat nu precies was? Gelukkig reed er een bakker in het rond en kon ik het aan hem vragen. Hij heeft me keurig de weg gewezen en zo stond ik al gauw voor de deur van de casa. Alleen..die was wel dicht en er was verder helemaal niemand te zien, ook de mooie dame natuurlijk niet meer. Op het kaartje dat ik gekregen had, stond een telefoonnummer, dus dat heb ik toen maar gebeld.
De dame die de sleutel had, werkte in de plaatselijke supermarkt, dus daar moest ik maar even naar toe komen. Eerlijk gezegd had ik in het hele dorp helemaal nergens een supermarkt gezien. Dat bleek ook te kloppen, want de supermarkt bevond zich in een doodgewoon huis. Je moet gewoon aanbellen, dan wordt de deur opengedaan en kom je in een mini-mini-mini supermarktje terecht. De mevrouw had de sleutel en liep met me mee naar de casa. Dus in die tijd kan er helaas geen klant komen. Heerlijk land.
Ik zit nu in mijn eentje in een casa rural met een zitkamer, eetkamer, drie slaapkamers, keuken, badkamer en grote binnenplaats middenin het dorp voor € 20. Betalen met een pasje kan hier niet, dus ik moest contant betalen en bleek daarna nog € 5 in mijn portemonnee te hebben. Voor de zekerheid heb ik maar een fles water en een rol kaakjes gekocht met de gedachte dat ik zelfs in Spanje voor € 5 geen maaltijd kan krijgen. “De pelgrim moet het vandaag dus met een schamel maal doen”, dacht ik zorgelijk. Als troost ben ik toen maar heerlijk op mijn binnenplaats in de zon gaan zitten en heb daar de siësta doorgebracht, althans, ik zat even en ineens was het een stuk later.

Uitgerust en weer goed wakker loop ik het dorp in en wat zie ik daar? Een bus, waarop de naam van een bank staat. Ik grijp meteen mijn kans en loop naar de bus, want wie weet? De bus blijkt echt een rijdende bank te zijn. Aan de buitenkant zit een klep en daar zit ook een echte pinautomaat in. Dat is toch vindingrijk. Ik heb weer geld om te eten, dus dat schamele maal stel ik maar weer uit tot een andere keer.

Wij hebben een gezegde: “Het is niet alle dagen feest”. In Spanje hebben ze dat niet, want ook hier in het dorp is het feest. Compleet met kermis. Om de feestvreugde te verhogen klinken er een paar keer per uur hele harde knallen. Waarom het feest is? Vanwaar die knallen? Ik heb geen idee, maar ik vrees het ergste vannacht. Ik heb wel eens meer zo’n Spaans feest vlak voor de deur gehad en dat duurde heel erg lang en er was heel veel geluid. Het zou me niet verbazen als ik, wanneer ik morgenochtend om half acht mijn ontbijt ga nuttigen in de plaatselijke bar, nog hier en daar een feestganger door het dorp zie dwalen.