22,68 km – 32.403 stappen / totaal 3041,42 km – 4.365.920 stappen
Als lezers hun hart nog even willen ophalen aan het ‘lijden des pelgrims’, kunnen ze nu nog even genieten. Het was vandaag verschrikkelijk koud, er woei een keiharde wind en het regende niet, nee, het bulkte echt uit de lucht. Ik heb de hele dag met de poncho gelopen. Hier had ik niet meer op gerekend. De Spanjaarden hebben zo’n weggooiponcho, maar die houdt het niet met dit weer, dus nu zie je de meest vreemde uitdossingen zoals vuilniszakken links en rechts om toch nog een beetje droog te blijven. Ik heb toch een echte Hollandse poncho die tegen een buitje kan, maar ook die redt het niet meer om me droog te houden. Kortom, het is gewoon herfst. Een klein voordeel: al die regen is goed om bosbranden te blussen, waarmee de kans dat ik toch naar Finisterre kan dus groter wordt.
En ondanks de regen zie je onderweg toch weer leuke dingen. Zo zag ik vanmorgen een vader en zoon van een jaar of veertien lopen. Ik kan me zo voorstellen dat Pa daar zijn dromen bij had, het heeft wel iets, zo’n tocht samen met je zoon. Nu de werkelijkheid: vader liep met een rugzak op zijn rug en ook nog eens met de rugzak van zoonlief op zijn buik. Zoonlief zelf liep met een kop, waar de dwarsigheid vanaf straalde, met zijn stok keihard tegen de struiken te slaan. Je zag Pa denken: “Wat ben ik ooit begonnen met dat jong te gaan lopen?”
Tussen de middag zat ik ergens te eten toen er een grote groep Italiaanse meisjes binnenkwam, onder strenge begeleiding uiteraard. En ook dat kwam me bekend voor: de meeste meisjes waren makke lammeren, maar er liepen een paar dwarse meiden tussen, dat wil je niet weten. Te laat komen, niet doen wat er gezegd wordt. Kortom, ook die begeleider was de wanhoop nabij.
Maar ook iets heel aardigs: Ik ben een paar keer vier Italiaanse meisjes gepasseerd en zij mij. Dat leken net kabouters. Ze hadden een poncho aan, ieder in een andere, hele felle kleur. En ik heb ze de hele weg luidkeels horen zingen, het ene lied na het andere.
De route is nog een beetje heuvelachtig, maar niet erg meer. Wel modderig, dat wel. Dus bij aankomst in Portemarin zat alles van top tot teen onder de modder en was ik echt te smerig om aan te pakken. Omdat iedereen natuurlijk vroeg onder dak wilde zijn met dit weer waren de refugio’s al vol, dus toen moest ik wel in een hotel. Kan ik ook niets aan doen toch? Het is wel een hotel met verrassingen. Ik ben eerst lekker in bad geweest om het ‘lijden’ van vandaag grondig af te wassen. Toen ik de stop uit het bad trok om het water weg te laten lopen, liep dat wel weg, maar helaas niet langs de daarvoor bestemde route. De badkamer liep gewoon vol water. Om herhaling te voorkomen, heb ik mijn wasje toen maar in de wastafel gedaan. Daar bleek echter dat het sop wel uit de wastafel wegliep, maar via de vloer weer naar boven kwam. Ach ja, moet kunnen, zo nauw kijken we niet.
Portemarin was een dorp dat in 1962 ten prooi is gevallen aan de vooruitgang. Er is namelijk een stuwdam en stuwmeer aangelegd, waarin het hele dorp is verdwenen. Maar voordat dat gebeurde, hebben ze een paar belangrijke gebouwen, waaronder een Romaanse kerk, steen voor steen afgebroken en in het nieuwe dorp, dat een eindje verder is herbouwd, weer steen voor steen herbouwd. Je ziet in de stenen nog allemaal nummers staan, waarmee de stenen gemerkt werden. Het is wel een grappig gezicht, want verder is het hele dorp nieuw natuurlijk. Het is laag water in het stuwmeer en dan zie je ook nog hele stukken van huizen en gebouwen boven het water uitsteken.
Jan, nog even volhouden, dan mag je ook weer lopen en dan heb je één troost: voor mij zit het er dan op en ik zit dan weer thuis. Ik geniet er nog elke dag van dat ik hier mag lopen en hoewel het natuurlijk fantastisch is dat ik mijn doel bijna heb bereikt, vind ik het heel erg dat het straks afgelopen zal zijn. Maar ja, ook dat hoort erbij als je je dromen waar maakt: op een dag word je wakker.
Beste Theo,
We kunnen ons heel goed voorstellen dat je tegen het einde van de tocht opziet. Je hebt natuurlijk enorm veel meegemaakt en de dag dat je het steentje hebt gelegd, zul je misschien niet weer vergeten. Maar we weten zeker dat dit een machtig deel van je leven is geweest!! En als je straks weer bij de bakker staat voor je tompoezen zul je ook hier veel moeten vertellen en zul je er nog vaak aan terug denken. Maar denk je ook wel eens aan je trouwe lezers van je site? Wat moeten wij straks als de belevenissen van Theo niet meer verschijnen!!!! Theo,nog heel veel plezier van de laatste wandeldagen en we wensen je nog steeds succes!!
Groeten.
Hoi Theo, je moet maar zo denken: “Aan alles komt een eind” en hoewel het eind bijna in zicht is, geniet je nog steeds, maar ook wij, van alles wat je zoal hebt meegemaakt. Wij vinden je steengoed en dapper dat je het zo ver hebt geschopt. Met wel wat tegenslagen, maar daar kijk je nu dwars doorheen. Nog even en je droom is uitgekomen. En als je thuis wakker wordt en de kaart bekijkt, denk je bij je zelf: “Heb ik dat gelopen?” Groetjes.
Theo, bij deze wil ik je hartelijk dankzeggen voor al je reisverhalen op weg naar Santiago de Compostela. Ik voelde me, zonder dat ik je ken, betrokken bij je tocht. Met heel veel genoegen heb ik je van dag tot dag gevolgd. Ik wens je nog een paar mooie dagen en een warme en behouden aankomst in Santiago. Je hebt een geweldige prestatie geleverd!
Theo, fantastisch. Zelf hebben wij vorige week in Rotenburgh op het punt gestaan een stukje van de daar aangegeven pelgrimsroute te lopen. Bij nadere beschouwing bleek het een nogal heuvelachtig terrein te zijn waar we door moesten. Aangezien we daarbij zeker de hulp van de heilige Jacobus nodig zouden hebben, besloten wij van de trip af te zien. Wij vonden dat Jacobus zijn energie beter aan belangrijker zaken kon besteden.
De Kerk van de Heilige Jacobus in Rotenburgh is prachtig.
Ik kan niets meer toevoegen aan alle commentaren die in de loop van je tocht zijn geschreven.
Onder woorden brengen van de gevoelens die ik heb is niet eenvoudig omdat ik vreselijk trots ben dat je mijn broer bent en deze tocht hebt volbracht (nou ja, bijna, maar dat is niet noemenswaardig, dat laatste stukje)
Joh, geniet van deze laatste kilometers en tot ziens.