Vanmorgen ben ik om half acht vertrokken en heb tot een uur of twaalf lekker gelopen. Toen ging het wat moeizamer, want niet alleen dat die open plekken dan weer gaan opspelen, maar ook de grote teen van mijn linkervoet begon op te spelen. Daar heb ik nu flinke blaren en de nagel is bijna los. Maar dat hoort meer bij de ‘gewone’ ontberingen, dat heb ik wel vaker gehad. Dicky, de Nederlandse vrouw uit Deurne, is verpleegkundige en zegt dat ik gewoon elke dag een paar paracetamolletjes moet nemen. Daar gaat het niet van over natuurlijk, maar dan heb ik er minder last van. Eigenlijk best wel een goed idee.
Het was een hele mooie route vandaag, ik liep vaak door eucalyptus- en dennenbossen. Ik liep veel over de Via Romana, dat is een oude Romeinse weg. Op sommige stukken zie je daar niets meer van, is het geasfalteerd en zo, maar sommige stukken zijn nog intact, daar liggen de oude keien nog gewoon op de weg. Dat loopt wel moeilijker, maar het is wel erg leuk om er dan ook over te lopen. Die Romeinen hebben toch prachtige wegen neergelegd, dat ik er honderden jaren later nog over kan lopen.
Tegen twee uur vanmiddag naderde ik Olivera de Aziméis, de bestemming van vandaag. Weer een etappe verder. De laatste 2 km ging de weg echt steil omhoog. Er waren Spanjaarden op de fiets, die konden niet op de fiets blijven en moesten dus ook lopen. Zo liepen wij gezamenlijk puffend de steilte op en besloten eendrachtig, dat we bij de eerste de beste slaapgelegenheid zouden stoppen. Het kon ons niet schelen hoe die eruit zag.
En ja…. jullie voelen het alweer aankomen, dat was dus een viersterren hotel. “Kan mij wat schelen”, dacht ik opstandig en stapte naar binnen om te kijken of er nog een kamer voor me was.
Die was er nog en toen ik de vraag: “Hebt u soms een credencial (dat is mijn kaart met stempels) met ja kon beantwoorden, kreeg ik de kamer voor de helft van de prijs. Dus nu heb ik voor een zacht prijsje een prachtige kamer. Dat noem ik nu loon naar gerechtigheid. Je loopt in de blaren, maar de beloning is er ook naar.
Na het wassen en douchen moest ik naar de apotheek om een nieuwe voorraad in te slaan. Nou is hier de apotheek op de meest onmogelijke tijden open, alleen op zaterdagmiddag bleken ze allemaal ineens dicht te zijn. Terug naar het hotel en daar wisten ze een apotheek d’ urgence, alleen moest ik daarvoor wel naar het andere einde van de stad wandelen.
Zonder pleisters en andere attributen kan ik niet. Jullie zouden me eens moeten zien bij de voetverzorging. Ik lijk wel een oud wijf met alle pleisters, zalfjes en verbandjes om me heen. Dat doet er niet toe, als ik het maar haal. Dus de stoute (in dit geval meer zere) schoenen weer aangetrokken en de wandeling gemaakt. Op de terugweg naar het hotel zag ik ineens mijn Deurnese vrienden voor me uitlopen. Dan kun je natuurlijk niet zomaar “Goedemiddag” zeggen en doorlopen, ik hoop dat jullie dat begrijpen.
Dus dat werd weer een terrasje en ik moet zeggen dat je daar goede gesprekken kunt voeren, als je tenminste iets te drinken hebt.
We hebben daar dus strategisch alle wereldproblemen grondig zitten doornemen. Gery zegt dat dit een sjieke uitdrukking is voor ‘ouwehoeren’ en ik geloof dat zij daar gelijk in heeft. Maar gezellig is het wel!
Met of zonder zere voeten, met of zonder pleisters ……… ik red me en geniet ervan!