Het ging vandaag lekker met mij, maar met het weer allesbehalve. In de gids staat dat ik nu in een streek ben die onder invloed staat van de Atlantische Oceaan en dat heb ik geweten. Het is ook een groene streek en dan weet je het wel: regen, regen, regen! Het viel met bakken uit de hemel. Maar onder mijn poncho blijft het nog droog en de tocht was minder zwaar. Mijn voet is nog open en ik heb besloten morgen naar Angles te lopen en dan de bus te nemen naar Castres. Dat is een grote stad. Daar wandel ik dus naar een apotheek en neem een dagje rust, zodat het voetje kan genezen. Op deze manier gaat het niet dicht; ’s morgens is het beter, maar als ik er dan weer mee ga lopen, gaat het weer open. Wat ben ik toch verstandig!! Laat mij maar gaan.
Toen ik La Salvetat naderde en mijn hotel moest zoeken, dacht ik wijs dat het wel in het centrum zou zijn. Dus ik bestijg de berg zo’n 1,5 km naar het centrum, maar kon het niet vinden. Maar eens vragen aan een paar jongens. Nou nee, dan zat ik echt helemaal verkeerd, ik moest weer naar beneden, de brug over en aan de andere kant weer omhoog en dan na een kilometer of twee was het hotel. Dus ik daal weer af, steek de brug over en stijg aan de andere kant weer op. Lopen, lopen, lopen. Na 2 km: niets, na 3 km niets, na 4 km nog niets. En maar regenen ondertussen. Het land werd leger en leger, dus ik dacht: ”Dit kan niet goed zijn“. Ik had een klein eindje terug iemand in zijn tuin zien staan, dus daar maar eens vragen. Ik wilde de man net aanspreken, toen naast mij een auto stopte met een van de Zwitsers erin. Zij hadden in het dorp een pizza gegeten en toen ook de weg gevraagd, waarop een vriendelijke man had gezegd: ”Mik die rugzakken maar in de auto, ik breng jullie wel even, want het is nog een heel eind“. Onderweg zagen ze mij lopen, zijn doorgereden naar het hotel en toen is een van de Zwitsers weer met de man mee terug gereden om mij op te halen. En toen werd ik dus ook vorstelijk in de auto tot de deur van het hotel gereden. Het bleek inderdaad nog verder te liggen en het was zeker een kilometer of zeven buiten het dorp.
En nu zit ik weer prinsheerlijk in een ‘Logis de France’. Dat kan ik echt niet helpen, want de gite was vol, daar konden maar zes personen in. Het is dus pure overmacht, een kamer voor Terjé en mij, een warme douche en lekker eten vanavond. Maar ja, een pelgrim moet met alles tevreden zijn toch??
Volgens het weerbericht hier blijft het regenen voorlopig. Wees blij dat ik hier ben, want nu hebben jullie het droog. Je weet: Als ik ergens kom, gaat het er regenen, zelfs in de woestijn!
2 gedachten over “La Salvetat sur Agout”
Reacties zijn gesloten.
Hier zou een beetje regen best wel welkom zijn. De nieuwe struiken moeten nu steeds water uit de kraan hebben en als ik de plannen zo lees blijft dat nog even zo.
Het blijft toch wel een mooie combinatie, een pelgrim met een ouderwetse voettocht gevolgd dankzij het moderne internet. Vooral voor ons thuisblijvers die gewoon lekker op de stoel zittend kunnen meelezen.
Ook al wordt het voetenwerk soms geholpen met een auto, het is gelukkig nog niet zo ver dat de Tom Tom’s met pelgrimsroutekaarten gebruikt worden om verdwalen te voorkomen.
Voor jou hoop ik dat het stopt met regenen bij jou, maar hier hoeft het van mij niet zo nodig te beginnen. Nou ja, voor de planten dan alleen ‘s nachts. Je moet tenslotte ook om de natuur denken, nietwaar? Overdag hoeft van mij niet. Laat de zon maar schijnen, ik vind het heerlijk. Alleen als het jou zou helpen wil ik wel een weekje regen doorstaan. En je ziet het, er zijn best nog lieve mensen zoals die jou op kwamen halen. Vanmorgen op de radio hoorde ik van een stel dat de tocht ook deed ergens vanuit het noorden van het land. Zij doen het op de fiets en hebben in Zwijndrecht in het Jacobusziekenhuis overnacht. Dit zou ook een officiële overnachting zijn geworden voor pelgrims. Wel leuk om te horen en je dan trots te voelen dat jij het toch maar lopend doet. Ik dacht: “Kunst, op de fiets!!”
Het ga je goed en laat Jan voorlopig zijn plantjes maar kraanwater geven.
Je zus