Gisteren in het hotel heb ik een Nederlands echtpaar ontmoet, dat ook op weg is naar Santiago. De Fransen waren er natuurlijk ook weer, dus het wordt een hele drukte. Gery vindt dat gezelliger voor mij, maar ik heb er totaal geen moeite mee om alleen te lopen. Ik vind het prima.
Ik ben door een groot dal gelopen met een doorsnede van een kilometer of tien, maar je kon het hele dal overzien en rondom waren de heuvels. Het was een hele mooie weg daar doorheen. Onderweg heb ik verder geen medepelgrims gezien, wel weer twee schaapskuddes.
En….. ik heb de molens van Don Quichot gezien.

Ze zagen er toch weer anders uit dan ik me had voorgesteld. De wieken draaien niet, de meeste nooit. Er schijnt één molen te zijn die eenmaal per maand op zaterdag draait, die heet dan ook ‘La Gigante’. Ik heb dus niet met eigen ogen kunnen waarnemen welke kant de wieken opdraaien en vragen in het Spaans wordt ook wel ingewikkeld, dus het zal eeuwig de vraag blijven of ze nu net als in Nederland draaien of precies andersom. Misschien moet ik dus nog wel een keer terug…..
In Mota del Cuervo was ter overnachting een casa rural, die erg duur was en als tegenwicht een tehuis voor daklozen. Daar had ik niet veel zin in, dus ben ik maar doorgelopen en ruim 35 km later ben ik gearriveerd in El Toboso. Nu zit ik in een soort albergue, maar in plaats van een slaapzaal hebben we allemaal aparte kamertjes.
Ik maak het kort, want ik moet nog even naar het museum van Dulcinea. Alles, werkelijk alles draait hier om het verhaal van Don Quichot. Leuk is dat. Dus maar weer….. tot morgen!